Tuscan Rewind 2010

1/6/2010 4:48 μμ

Στις παρακάτω γραμμές, μπορείτε να διάβασετε το άρθρο του Σ.Χ. από το www.autoblogger.gr, στο οποίο και μας περιγράφει το 1ο Tuscan Rewind, έναν αγώνα με Ιστορικά αγωνιστικά αυτοκίνητα, που αφησαν ιστορία._rally.gr «Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Ιταλία διαπιστώνουμε πόσο λάθος είναι η φράση «una faccia, una razza», και εντέλει καταλήγεις: καμία σχέση! Ειδικά, μάλιστα, όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν την αυτοκίνηση, οπότε οι Ιταλοί δεν παίζονται σε κανένα επίπεδο. Επί του προκειμένου, βρεθήκαμε στην αγαπημένη μας Τοσκάνη, όπου «χοντρικά», και χωρίς περιστροφές, παρακολουθήσαμε, στην κυριολεξία, ένα ράλλυ «legend» με τη συμμετοχή αυτοκινήτων από το 1975 έως και το 1992, όπως της Celica ST 185 που οδηγούσε ο Μάρκου Άλεν σε ρόλο πλοηγού. Ο μεγάλος Φινλανδός εγκατέλειψε νωρίς, όταν έβαλαν στον κινητήρα της «Carlos Sainz» 95άρα βενζίνη από την Agip εκεί στη διασταύρωση πριν από το Μονταλτσίνο. Εκεί που καταλήγει μια 10άρα άτυπη ειδική διαδρομή που τη συναντάς έχοντας αφήσει πίσω σου το Μπουονκονβέντο. H δική μας ιστορία-«συμμετοχή» στο πρώτο Tuscan Rewind 2010 ξεκίνησε κλασικά: Έτσι, ξαφνικά, όπως πάντα άλλωστε, έσκασε το SMS: «Μπες στο www.tuscanrewind.com και πες μου ότι θα πάμε. Αυτοκίνητα και οδηγοί της εποχής μας. Abarth 131, Lancia 037 κ.ά.». «Είμαστε εκεί» απαντάς, και σιγά μην έχεις περιθώρια για «συζήτηση». Σερφάρεις, και σου πέφτουν τα μαλλιά. Άλεν, Μπιαζιόν (τρία Aκρόπολις μαζί), Αγκίνι, Νανίνι (ο Αλεσάντρο της F1!), Γκρόσι, Nτελ Ζόπο, Μπεντιβόγι, Ορμετσάνο, Βόλτα κ.ά. με εξαιρετικά αυτοκίνητα εποχής, όπως τα φοβερά και τρομερά γκρουπ IV και Β («037», S4, «131», Escort) αλλά και πιο σύγχρονα, όπως όλη η αγωνιστική γκάμα της Lancia Delta, η Celica και ορισμένα προσεγμένα Subaru WRX. Στο δρόμο για την πρώτη ειδική διαδρομή, έχοντας στο max το iPod του… οικοδεσπότη Κούμπα (του συνήθους υπόπτου Σταμάτη-«Silef»-Βελλή, ανθρώπου που έχει γράψει με το 131 Abarth και τον Πάολο-«Ceasar»-Μοσχούτη στο κουμάντο του δύσκολου, του δύστροπου, του απαιτητικού ιταλικού γκρουπ ΙV), σκέφτεσαι διάφορα σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Πέρα από την εσωστρέφεια που μας χαρακτηρίζει, αδυνατούμε να διαχειριστούμε και τα καλά οτό που βρίσκονται στη χώρα μας, και μάλιστα ανήκουν σε ανθρώπους με ιστορία. Το Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις καμία σχέση δεν έχει με τον αγώνα με τη μεγαλύτερη ιστορία στο Παγκόσμιο, αλλά έχει εξελιχθεί σε ακόμα έναν αγώνα του πρωταθλήματος με ιστορικά αυτοκίνητα, και μάλιστα με αμφισβητούμενες εξελίξεις. Βλέπετε, για χάρη του θεάματος και της αξιοπιστίας, τα περισσότερα καλά ιστορικά του πρωταθλήματος χρησιμοποιούν σύγχρονα εξαρτήματα, που έχουν ή δεν έχουν σχέση με το παρελθόν, και πάντως, όπως σχολιάζουν πικρόχολα οι Ιταλοί, έτσι είναι και η Stratos του Ιταλού πολυνίκη του αγώνα μας. Φτάνουμε στο stop της 1ης ε.δ. με την ελπίδα ότι κάτι κάποτε θα αλλάξει, και θα γίνει ένας αγώνας, ή έστω «αγώνας», με αυτοκίνητα εποχής. Υπάρχουν αυτοκίνητα που μπορούν να παραχωρηθούν σε έναν Ρερλ, Κάνκουνεν ή Άλεν (ένας είναι όριο, δύο είναι ΟΚ, με τρεις σκίσαμε!). Και βέβαια με αυτοκίνητα που κροτάλιζαν και χάναμε τον ύπνο μας στα χρυσά, στα πολύτιμα χέρια των Γ. Μοσχού, «Ιαβέρη», Μοσχούτη, Τζίγγερ, Αποστόλου, «Λεωνίδα», Παναγιωτόπουλου, «Ρον», «Γκάλλο», Λ. Κύρκου, Βωβού κ.ά., αθλητών που έχουν δώσει την ψυχή τους για το ΡΑ, το αληθινό, την ιεροτελεστία. Στο τέλος της ε.δ. οι εικόνες και οι ήχοι ανατριχιάζουν. Τα σέρβις γίνονται πάνω στο δρόμο, όπως άλλοτε, τα προβλήματα παρουσιάζονται αμέσως με το «καλημέρα» (σ.σ.: πάντα η 1η ε.δ. ήταν σημείο αναφοράς… έδειχνε τι θα ακολουθήσει και σε χρόνους και στο πώς λειτουργεί το αυτοκίνητο), οι κριτές είναι στημένοι όπως στο Παγκόσμιο, ενώ η σχεδίαση του αγώνα σου επιτρέπει να κινηθείς σβέλτα με το 8κύλινδρο που κροταλίζει και να βρεθείς στο τέλος της 3ης ε.δ. με σκοπό να αράξεις και να απολαύσεις! Πεζοπορία σε κατηφόρα, οπότε σκέφτεσαι πώς θα γυρίσεις, σκόνη, παρά το σκληρό σαν άσφαλτο χώμα, αρκετός κόσμος (όπως σε ασφάλτινο στην Αττική) και θέαμα. Από πλοηγούς που ξέρουν πού πατάνε αλλά και από τους αγωνιζομένους. Οι καλοί, όπως ο Αγκίνι και ο Γκρόσι, περνούν αέρα, χωρίς να καθυστερούν, δυο, τρεις με Escort που κουνάνε το βουνό με τον ήχο τους ζωγραφίζουν με άψογο κοντρόλ, η S4 με λάστιχα M&S δεν πατάει πουθενά, ενώ τα «131» σε εξαιρετική κατάσταση μας θυμίζουν πως ήταν αυτά που, αν και με λιγότερα άλογα, έκαναν τη ζωή των Escort δύσκολη στο χώμα και, χάρη και στους οδηγούς τους, τα άφηναν πίσω στην άσφαλτο. Το 124 Abarth, που έρχεται γυρισμένο λίγο πριν από το τέλος, μας κάνει να πεταχτούμε από τις θέσεις μας στη βραχώδη κερκίδα και να χειροκροτήσουμε αυθόρμητα ακόμα ένα ιταλικό, καλά δουλεμένο εργαλείο. Δε δίνεις σημασία στα αποτελέσματα, χωρίς να υποτιμάς τον Σιούφι, που φυσιολογικά προηγείται με το Impreza του, και νωρίς την επομένη το πρωί στήνεις καρτέρι στην αφετηρία της 1ης ε.δ. του β΄ σκέλους. Δεν έχεις λόγους ώστε να ανηφορίσεις (σ.σ.: με μείον 35 κιλά, ο Κούμπας μας αφήνει πολύ πίσω στα ανηφορικά) και κάθεσαι πριν από το τραπεζάκι ώστε να μιλήσεις, να ακούσεις και να προσπαθήσεις να φωτογραφίσεις. Απίστευτο, ο Ορμεζάνο θυμάται τον Παύλο, τον Τάσο από την Elba, όπου τους συναγωνίστηκε, και όχι μόνο. O Σταμάτης ξεθαρρεύει και στην κουβέντα τους εξηγεί για το δικό μας, φτωχό παλμαρέ. Προσοχή και χειραψία με σκύψιμο της κεφαλής. Δεν το κρύβουμε, μας άρεσε. Όταν έχεις κάνει 5η θέση στο ΡΑ και έχεις πάρει δις το γκρουπ Ν, εκεί, στον πολιτισμό, σε σέβονται. Η προπορεία είναι μεγάλη, και ευτυχώς έχουμε πολλά να πούμε και με το φίλο πλέον Ερίκο Τζουτζάρι (σ.σ.: στη φωτ. με τον Ορμεζάνο και τον Σταμάτη-«Silef»-Βελλή), που έχει ένα 131 Abarth πιο σύγχρονο από των παιδιών. «Παύλο, ήταν αυτό με τα μεγάλα πίσω φανάρια.» Πάντως, σήμερα αυτά τα «131» κάνουν από 150-200 χιλ. ευρώ, και η προσπάθεια έχει να κάνει με το να διατηρούνται τα εξαρτήματα του τότε. Ρωτάει για το «δικό μας», του εξηγούμε ότι υπάρχει, και είναι σε καλά χέρια, όντας αυτοκίνητο της συλλογής των «Ιαβεραίων». Πιο κάτω τα λένε τα πληρώματα των S4 και «037», ενώ γυαλίζει το μάτι του πιτσιρικά με Escort ΜΚ1, που ετοιμάζεται να πάρει εκκίνηση. «Εμείς ήμασταν πιο χαλαροί» σκέφτομαι φωναχτά. «Ίδιοι και χειρότεροι» απαντάει ο Σταμάτης, και δεν έχεις λόγο να αμφισβητήσεις. Άλλωστε, σε τέτοιες εκτιμήσεις οι συνοδηγοί έχουν τον πρώτο λόγο, και βέβαια και άποψη. Ίσως, μάλιστα, για αυτό το 60%-70% των συνοδηγών ανάμεσα σε 55 πληρώματα ήταν κυρίες όλων των ηλικιών. Στην επιστροφή το τηλέφωνο στο Νίκο Τσάδαρη έχει σκοπό να ταρακουνήσει έναν καλό φίλο και σημαντικό συνεργάτη σε σχέση με αγώνα (;) που οργανώνει (;) στο τέλος του μήνα, και δεν έχει όμως να δώσει κάτι διαφορετικό, κάτι παραπάνω, την ώρα μάλιστα που δε γίνεται το διεθνές Ιστορικό. Με την ευκαιρία, δυστυχώς θα γίνει και αγώνας ακριβείας από την ΕΛΠΑ τις επόμενες ημέρες και από τους ανθρώπους που δεν έδωσαν «μία» (σε χρόνο και κόπο) ώστε να γίνει ο διεθνής αγώνας. Κανείς δε θα έλεγε «όχι» σε μια πρωτότυπη γιορτή χαμηλού κόστους με τη συμμετοχή άξιων και αξιών σε επίπεδο ανθρώπων και μηχανών, σε μια φιέστα δηλαδή που θα κάλυπτε μέχρι κάποιο σημείο τη θλιβερή ματαίωση του αληθινού αγώνα. Πάντως, έτσι, χωρίς χρώμα και αίμα, και σε συνδυασμό με το πώς προέκυψε το γεγονός, δε θα συμπαρασταθούμε στην προσπάθεια σε κανένα επίπεδο. Από την πλευρά μας, με Σταμάτη και Παύλο, και σε πλήρη σύνθεση, θα ξαναπάμε. Τον Οκτώβριο στο Σαν Μαρίνο λοιπόν»._ Στράτης-«Στρατισίνο»-Χατζηπαναγιώτου (sx@4troxoi.gr) ΥΓ: Για να είμαστε δίκαιοι… είναι αλλού, και μακράν σε κουλτούρα και φιλοσοφία «κατασκευής». Αλλά σε ό,τι αφορά την οργάνωση είμαστε εμείς αλλού. Κακά τα ψέματα. Για την ιστορία, ακόμη ψάχνουμε τον press officer…