Άτυχοι οι Βωβός-«ΕΛ-ΕΜ»

22/2/2010 8:27 μμ

Για ακόμα μία φορά, η ατυχία χτύπησε την πόρτα των Πρωταθλητών Ελλάδος, του Άρη Βωβού και του «ΕΛ-ΕΜ», οι οποίοι εγκατέλειψαν πριν την εκκίνηση της πρώτης ειδικής του τρίτου γύρου του φιλανδικού Πρωταθλήματος Ράλλυ, το Ράλλυ Vaakuna. Το πρόβλημα, προκλήθηκε στην απλή διαδρομή του αγώνα, στο δρόμο προς την πρώτη, με τη μηχανική βλάβη να εντοπίζεται στο σύστημα μετάδοσης και συγκεκριμένα στον δίσκο. Ο «ΕΛ-ΕΜ» μας περιγράφει παρακάτω την εμπειρία του ελληνικού πληρώματος, στην παγωμένη και χιονισμένη Φιλανδία. "Για λόγους που θα διαβάσετε πιο κάτω περιγραφή του αγώνα μας στην παγωμένη Φινλανδία, δεν θα είναι όπως θα ήθελα να είναι, αλλά πιστεύω ότι θα με δικαιολογήσετε απόλυτα. Φτάσαμε την Πέμπτη κατά τις 12.00 στο αεροδρόμιο του Mikkeli οπού οι φίλοι μου Mikko Kaliomaa και ο Kaj Lindstrom μας περίμεναν προκειμένου να μας πάνε στο testing venue. Μετά από 38 χλμ και περίπου 40 λεπτά (απίστευτο πως όλοι σέβονται τα όρια ταχύτητος και τον K.O.K. εν γένει) φτάσαμε σε μια εγκατάσταση σχολής αγωνιστικής οδήγησης που ανήκει στον άλλο φίλο μας Janni Paasonen. Εκεί ήταν εγκατεστημένη η ομάδα και τόσο ένα εννιάρι όσο και ένα δεκάρι μας περίμεναν για να ξεκινήσουμε το testing. Αφού αλλάξαμε σε αγωνιστικά ρούχα στο motorhome της ομάδας, μπήκαμε μέσα στο εννιάρι και μπήκαμε μέσα στην πιστά που υπήρχε στην λίμνη (μήκους περίπου 2300 μέτρων) προκειμένου να γράψουμε τις σημειώσεις μας. Μετά τον δεύτερο γύρο βάλαμε το als και αρχίσαμε τους πυροβολισμούς. Η αίσθηση ήταν απίθανη, όπως και το 2007 στο Rovaniemi. Τέταρτες και πέμπτες σε πολλά σημεία της διαδρομής και πλαγιολισθήσεις με τα ...όσα !!!. Μετά από τέσσερις-πέντε γύρους σταματήσαμε προκειμένου να ανταλλάξουμε απόψεις με την ομάδα και να αλλάξουμε λίγο το πρόγραμμα των διαφορικών. Μετά κάναμε κάμπια δεκαριά γύρους ακόμα ώστε να συνηθίσουμε τα νέα δεδομένα. Μετά παραχώρησα το κάθισμα μου στον Janni Paasonen ώστε να εντοπίσει κάποια ενδεχόμενα λάθη στην οδήγηση του Άρη και να τα διορθώσουμε. Τον βρήκε απόλυτα γρήγορο, με τέλειο control και το μόνο που του σύνεστησε ήταν να φρενάρει λίγο πιο νωρίς και να μην "επιτίθεται" τόσο πολύ στις καμπές του δρόμου. Μετά κάναμε τρεις βόλτες με το δεκάρι, το οποίο δεν μας άρεσε σε σχέση με το εννιάρι. Ήταν αισθητά πιο βαρύ και ράθυμο και το μοτέρ του ήταν πολύ χειρότερο στις χαμηλές στροφές. Μετά από την λίμνη, απήγαμε σε μια ειδικούλα διαμορφωμένη ακριβώς διπλά στις εγκαταστάσεις, μήκους περίπου 2 χιλιομέτρων, η οποία έμοιαζε λίγο με τις ε.δ. του αγώνα. Κάναμε περίπου πέντε βόλτες, οπού με την απουσία της απλής που είχε η διαδρομή της λίμνης, ήταν τελείως διαφορετικό πράγμα. Μετά παραχώρησα το κάθισμα μου στον Λεωνίδα Κύρκο, προκειμένου να κάνει τρεις βόλτες με τον Άρη. Στην τρίτη μάλιστα (σε μια υπερβολή) έκαναν ένα τετ α κε και σταμάτησαν διότι είχε πάρει χιόνι το intercooler. Όλα αυτά με μείον 11 βαθμούς, πολύ χιόνι και τελεία λιακάδα. Κατά τις 16.30 φύγαμε όλοι μαζί και οδηγήσαμε δέκα χιλιόμετρα, ώστε να φτάσουμε σε μια ε.δ. των 4 χιλιομέτρων οπού θα κάναμε το κυρίως test. Η ε.δ. ήταν κλεισμένη από επαγγελματίες κριτές, με ταμπελάκια start-flying και stop και αρκετούς ενδιαμέσους μέσα. Γράφουμε τις σημειώσεις μας στο "πήγαινε" και μόλις φτάνουμε στον τερματισμό προσπαθούμε να βάλουμε όπισθεν, η οποία δεν μπαίνει με τίποτα. Οι κριτές του τερματισμού έρχονται και μας βοηθούν να σπρώξουμε το αυτοκίνητο και έτσι επιστρέφουμε (γράφοντας) στην εκκίνηση και στην ομάδα μας. Τους αναφέρουμε το πρόβλημα μας και μας λένε να κάνουμε όσο θέλουμε έτσι και την επόμενη θα μας άλλαζαν κιβώτιο ταχυτήτων. Πράγματι κάναμε 5-6 ανεβάσματα και κατεβάσματα, κάθε φορά και πιο σωστά και γρήγορα, μέχρι που συνειδητοποιήσαμε ότι δεν χρειαζόμασταν άλλο. Τότε έβαλα τον Σταμάτη Κατσίμη στο κάθισμα μου προκειμένου να βιώσει μια ανεπανάληπτη εμπειρία δίπλα στον Άρη. Μετά από αυτό, τελειώσαμε και μετά από 30 λεπτά οδήγησης φτάσαμε στα cottages που είχαμε κλείσει για την διαμονή μας. Κουκλίστικα ξύλινα σπιτάκια μέσα στο δάσος και πάνω σε μια παγωμένη λιμνη,50 μετρά μόλις το ένα από το άλλο. Μετά από λίγη ξεκούραση το φαγητό που μας είχε ετοιμάσει ο chef μας Pete, ήταν ότι καλύτερο για να κλείσουμε την ημέρα μας. Την επόμενη ημέρα (Παρασκευή) η έγερση ήταν προγραμματισμένη για τις 05.50 ώστε μετά το πρωινό να πάμε στην οργάνωση του αγώνα στις 07.00 για να περάσουμε διοικητικό έλεγχο και να πάρουμε τα υλικά των αναγνωρίσεων, μιας που στις 08.00 έπρεπε να είμαστε στην πρώτη ε.δ. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και η θερμοκρασία στους μείον 29 !!! Με ένα Subaru sti 2500 και τον Μikko στο πίσω κάθισμα, περάσαμε και τις επτά ε.δ. από δυο φορές τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας τόσο στις απλές όσο και μέσα στις ε.δ. Για να καταλάβετε, υπήρχαν κομμάτια μέσα στις ε.δ. που το όριο ταχύτητος ήταν 30 χλμ !!! Κανένας δεν πήγαινε με 31 !!! Υπήρχαν πολλά πολιτικά αυτοκίνητα της αστυνομίας με radar και κανείς δεν τολμούσε να ξεφύγει καθόλου. Στις 16.30 (με μια διακοπή 20 λεπτών για ανεφοδιασμό και έναν καφέ) επιστρέψαμε στο σπίτι μας, όπου άρχισε ο Γολγοθάς του καθαρογραψήματος των σημειώσεων. Έγραψα μέχρι τις 21.00, σταμάτησα για φαγητό και μετά μέχρι τις 24.00. Το πρωί ξύπνησα στις 06.00 ώστε να τελειώσω με τα γραψίματα, διότι ο αγώνας αποτελείτε από επτά διαφορετικές ε.δ. Στις 09.00 ήμασταν στο Service Park οπού αφού φτιάξαμε ρολόγια και βάλαμε στο αυτοκίνητο μια τσάντα με μπότες-φόρμες χιονιού και ξυλά για φωτιά,(διότι σε περίπτωση εγκατάλειψης και μη δυνατότητας παραμονής μέσα στο αυτοκίνητο (τούμπα) υπάρχει περίπτωση να κινδυνέψει η ζωή σου), ήμασταν έτοιμοι για την εκκίνηση στις 10.05. Ξεκινήσαμε στις 10.05 και στο τρίτο φανάρι μετά το service park από πρώτη σε δεύτερη με 2000 στροφές "έμεινε" το αυτοκίνητο από μετάδοση. Ουσιαστικά κούρεψε το καιρέ του δίσκου, ο οποίος σημειώτεον ήταν ολοκαίνουργιος. Αντιλαμβάνεστε την απογοήτευση μας που μετά από τόσο κόπο και έξοδα, δεν μπορέσαμε να κάνουμε ούτε μια ε.δ. ώστε να δούμε που βρισκόμαστε σε σχέση με τους καλούς τοπικούς οδηγούς. Με το κεφάλι κάτω, επιστρέψαμε στο S.P. και μετά από συζητήσεις με την ομάδα (που το φύσαγε και δεν κρύωνε) πήραμε τα 2/3 των χρημάτων πίσω καθώς και έναν αγώνα δωρεάν, είτε στην Φινλανδία είτε στην Εσθονία. Το απόγευμα, μετά από λίγη ξεκούραση στα σπίτια μας, πήγαμε και παρακολουθήσαμε την έκτη ε.δ. οπού αντιληφθήκαμε ότι αν κάποιος δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοιες συνθήκες, όσο καλά ντυμένος και να είναι, αντέχει περισσότερο από μια ώρα εκτός αυτοκινήτου. Για την ιστορία, τον αγώνα κέρδισε ο Ketomaa (όπως και το 2009) με τους Salo και Ketomakki να τον ακολουθούν. Το πρωί της Κυριακής οδηγήσαμε 140 χιλιόμετρα (σε δυο ώρες) με χιονοθύελλα μέχρι την Juvaskylla από οπού απογειωθήκαμε στις 11.40 για την Αθηνά. Ενώ περάσαμε καλά και η εμπειρία ήταν μοναδική, ήμασταν όλοι στενοχωρημένοι διότι δεν μπορέσαμε να γευτούμε το ωραίο κομμάτι του όλου εγχειρήματος. Μερικά αξιοσημείωτα και διαφορετικά από τις δικές μας διοργανώσεις. 1. Η χρονομέτρηση είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Ξεκινάει κάποιος την ε.δ. στις 09.00 και κάνει (υποθετικά) 08.35" και τερματίζει στις 09.08.35". Τότε και μονό τότε προσθέτει τον ιδανικό χρόνο κάλυψης της απλής στο λεπτό του τερματισμού (δηλ 09.08' ). Έτσι και να καθυστερήσει κάποιος μέσα σε μια ε.δ. δεν "τρώγει" ποτέ κύπελλο στην απλή και κινείται στους δημοσίους ανοιχτούς δρόμους τηρώντας τα όρια ταχύτητος. Βεβαία, με το σύστημα αυτό, μπορεί να φτάσουν στον επόμενο ΣΕΧ δυο η και περισσότερα αυτοκίνητα με το ίδιο ιδανικό λεπτό !!! Σε αυτήν την περίπτωση συμφωνούν μεταξύ τους για το ποιος θα μπει πρώτος στον ΣΕΧ και για το ποιος θα ξεκινήσει πρώτος την ε.δ. !!! 2. Οι ε.δ. ακόμα και στις αναγνωρίσεις ήταν πολύ καλά σημασμένες με βελάκια σε κάθε διασταύρωση, ώστε η περίπτωση να χαθεί κανείς να είναι μηδενική. 3. Στο Service Park υπήρχαν αποδυτήρια για όλα τα πληρώματα, Lockers και σάουνα. Μετά τον αγώνα στις 21.00 του Σαββάτου, υπήρχε πάρτυ για όλους τους εμπλεκομένους με τον αγώνα. 4. Οι κριτές ευγενικοί αλλά το πρωί του αγώνα που ήθελα να ρωτήσω που θα βρω την ώρα του αγώνα για να φτιάξω τα ρολόγια μου, δεν μιλούσε ΚΑΝΕΝΑΣ Αγγλικά για να συνεννοηθώ. 5. Μεταξύ "00" και "0" ξεκινούσε ένα Evo 10 με τον Janni Paasonen στα κουμάντα και πήγαινε βόλτα σε κάθε ε.δ. κάποιον VIP με κράνη και σε ρυθμό αγώνα. Απίθανη ιδέα και εύκολα πραγματοποιήσιμη. 6. Ο αγώνας είχε περίπου 130 συμμετοχές, οι 40 εξ αυτών να είναι με ιστορικά αυτοκίνητα. Τελεία συντηρημένα Escort - B.M.W.- Volvo - Opel και Porsche. 7. Υπήρχαν τουλάχιστον 5 αυτοκίνητα της οργάνωσης πριν τον πρώτο αγωνιζόμενο, δυο εξ αυτών καθαρόαιμα αγωνιστικά. 8. Η συμμετοχή για έναν τόσο πλούσια διοργανωμένο αγώνα, ήταν για την μεγαλύτερη κατηγορία (group "N" και WRC) 450 Ευρώ. Για τις πιο μικρές κατηγορίες, το παράβολο μειωνόταν μέχρι τα 300 Ευρώ. Ελπίζω την επόμενη φορά να έχω πιο ευχάριστες εμπειρίες να σας περιγράψω". Φιλικα, "El-Em"