Αποχαιρετισμός στον «Σερ Τζον»

22/10/2002 10:43 πμ

Η μνήμη, ως το τελευταίο καταφύγιο της αλήθειας, θα κρατήσει ζωντανά για τις επόμενες γενιές τα έργα και τις ημέρες του Τζόνι Πεσμαζόγλου, του πρώτου μεγάλου Έλληνα οδηγού αγώνων, που έφυγε από τη ζωή χθες το μεσημέρι σε ηλικία 91 ετών. Όταν το ‘58 ο επιφανής πιλότος Wolfgang von Τrips ήρθε στην Ελλάδα για να πάρει μέρος με την Porsche του στην «μεγάλη» ανάβαση της Πάρνηθας, δεν πίστευε στα μάτια του βλέποντας ανάμεσα στις ελληνικές συμμετοχές μια τεραστίων διαστάσεων και βάρους Chevrolet V8. Tην επόμενη μέρα, ο Γερμανός νίκησε τον αγώνα με μια επίδοση-παντοτινό ρεκόρ για την θρυλική διαδρομή (6 λεπτά, 30 δευτερόλεπτα, 9 δέκατα). Ωστόσο, ο von Trips δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον τρόπο που η λευκή Chevrolet ανέβαινε τις πλαγιές του βουνού και για την τόλμη του οδηγού της που έδειχνε να μην φοβάται κανέναν και τίποτα. Δέκα χρόνια αργότερα, ο οδηγός εκείνου του αυτοκινήτου -που γρήγορα -λόγω του όγκου του- αποκλήθηκε «γουρούνα»- ήταν και πάλι εκεί, στο τιμόνι αυτήν τη φορά μιας θηριώδους για την εποχή εκείνη Chevrolet Corvette Sting Ray. Ήταν 7 Απρίλη του ‘68 όταν ο Τζόνι Πεσμαζόγλου έκανε τη δική του, ακατάρριπτη για τα ελληνικά δεδομένα, επίδοση στην Πάρνηθα, με χρόνο 6 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα. Το ίδιο βράδυ μαθεύτηκε στην Αθήνα και ο τραγικός χαμός του Σκότου πρωταθλητή της F1 Jim Clark στο Ηockenheim. Το απαίσιο νέο ξανάφερε στην μνήμη ορισμένων τον άδικο θάνατο του von Trips, τον Σεπτέμβρη του ‘61, στο ιταλικό GP της Μόντσα, όπου ο Γερμανός κόμης θα διεκδικούσε με την Ferrari του τον παγκόσμιο τίτλο. Κι αν τον Τζόνι τίποτε δεν τον συνέδεε με τον Clark πέρα από το ότι εκείνος κέρδιζε μια μεγάλη νίκη την ημέρα που ο δεύτερος σκοτωνόταν, με τον Wolfgang von Trips είχε σίγουρα να μοιραστεί κάτι γοητευτικό: Η «μεγάλη» Πάρνηθα ήταν δική τους για πάντα και οι επιδόσεις τους εκεί έμειναν οριστικά αξεπέραστες. Πατήστε για μεγέθυνση Ο Τζόνι είχε ξεκινήσει τους αγώνες το ‘51 και είχε κερδίσει σε αυτούς σχεδόν τα πάντα: Σιρκουί πόλης που γίνονταν άλλοτε στους δρόμους της Ρόδου και της Κέρκυρας για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, σκληρές τρίωρες αναμετρήσεις στο παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο του Τατοΐου, αναβάσεις σε Φιλέρημο, Πάρνηθα, Ριτσώνα και αρκετά εξοντωτικά ράλι. Ο ρόλος του αντιπροσώπου στην Ελλάδα της Οpel και της Chevrolet παρέμεινε πρωταγωνιστικός στα εγχώρια αγωνιστικά «δρώμενα» για είκοσι περίπου χρόνια. Τον ανταγωνίστηκαν επίσης δεκάδες άξιοι οδηγοί («Λαίλαψ», «Πύραυλος», «Τυφών», «Σπέσιαλ» και«Μαύρος» ανάμεσά τους), κάποιοι τον κέρδισαν κιόλας, ωστόσο εκείνος παρέμεινε ο αδιαφιλονίκητος «βασιλιάς» της δεκαετίας του ‘60. Αρκετοί έλεγαν πως διάλεγε πάντοτε πανίσχυρα σε ιπποδύναμη αυτοκίνητα για να μην μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί μαζί του, όμως αυτά τα «θηρία» έπρεπε να έχεις μεγάλη καρδιά για να τα οδηγήσεις γρήγορα και ταυτόχρονα να διατηρηθείς και μέσα στον δρόμο. Στα ράλι δεν εμπιστευόταν συνήθως κανέναν κι αυτός ήταν ο λόγος που άλλαξε τόσους συνοδηγούς στην σταδιοδρομία του. Την εποχή εκείνη, ο ρόλος των δεύτερων δεν είχε την σημερινή σπουδαιότητα κι ο Πεσμαζόγλου φρόντιζε να «γράφει» την κάθε διαδρομή σε ένα μικρό μαγνητόφωνο κι ύστερα καθόταν και την διάβαζε για να την αφομοιώσει. Η διαφορετικότητά του και το αρχοντικό του στιλ του έδωσαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια το προσωνύμιο «Σερ», τίτλος που τον συνόδεψε, χωρίς καμιά αμφισβήτηση ως προς την ευρηματικότητά του, μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Ο Τζόνι ήταν ακόμη ο άνθρωπος που νίκησε τον πρώτο αγώνα ταχύτητας μέσα σε βροχή (Κέρκυρα ‘60) με την «γουρούνα», αναγκάζοντας την επόμενη μέρα τις αθηναϊκές εφημερίδες να γράψουν διθυράμβους και να δημοσιεύσουν γελοιογραφίες, αναπαριστώντας τον να σέρνει δεμένο με σχοινί ένα γουρούνι. Πατήστε για μεγέθυνση Όταν το ‘67 ο Πεσμαζόγλου έφερε στην Ελλάδα την Sting Ray, ο Γιάννης «Μαύρος» Μεϊμαρίδης έπαιρνε το δεύτερό του πρωτάθλημα ταχύτητας με μια Αlfa Romeo Giullia Faccetti. Η Corvette εκείνη, η «στρίγγλα» όπως την αποκαλούσαν, έδωσε στον Τζόνι την ευκαιρία να ανταγωνιστεί με επιτυχία τον κατά πολύ νεότερό του «Μαύρο». Πολλές φορές, στο Τατόι, στην Ρόδο ή στην Κέρκυρα, οι δύο αντίπαλοι μέσα στην πίστα έδιναν την εντύπωση ότι «αναζητούν» ο ένας τον άλλο για να αντιπαρατεθούν. Η αίσθηση αυτή ενισχύθηκε όταν ο Μεϊμαρίδης παρέλαβε την νέα GTA/m, όμως πλέον δεν ήταν μόνο αυτός: Σιγά-σιγά κι άλλοι οδηγοί έμπαιναν στον αγωνιστικό «στίβο» με φιλοδοξίες (Μοσχούς, Σιρόκο, Λεωνίδας, αργότερα Ιαβέρης κ.λπ.) συγκροτώντας την μεγάλη κλάση της δεκαετίας του ‘70. Ο «Σερ Τζον» συνέχισε και τότε, στις αρχές εκείνης της εποχής, να κατακτά νίκες και τίτλους παρά το γεγονός ότι ο χρόνος γρήγορα περνούσε ακόμη και γι αυτόν. Η «στρίγγλα» του εξακολούθησε να «βρυχάται» στις ελληνικές αναβάσεις -κι ας μην ήταν πια ανταγωνιστική με την παρέλευση των ετών- μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘80. Ο Τζόνι Πεσμαζόγλου όμως υπήρξε μεγάλο κεφάλαιο και για το Ράλι Ακρόπολις. Με δύο νίκες, το ‘52 με την Chevrolet και το ‘55 με το Opel Kapitan, παραμένει για τον εθνικό μας αγώνα ο πιο επιτυχημένος Έλληνας σε αποτελέσματα. Μπορεί τώρα τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά από τότε σε όλα τα επίπεδα, όμως οι νίκες έχουν παντοτινή αξία όποτε κι αν έγιναν. Χιλιάδες θεατές, στο πέρασμα των χρόνων και των καιρών, θυμούνται τον Τζόνι στις ειδικές διαδρομές του με τα διάφορα ξεχωριστά του Οpel: Kaddett Rallye 1.9 στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ‘70, την πρώτη Ascona στο Ακρόπολις του ‘75, την «400» δέκα χρόνια αργότερα με τον Φερτάκη συνοδηγό, πάλι στο Ακρόπολις. Με Kaddett CSi επίσης τον θυμούνται σε αυτό και το ‘87, όταν ήταν πια 76 χρόνων: Εκείνος ήταν ο τελευταίος του αγώνας. Πατήστε για μεγέθυνση Ο «Σερ Τζον» αγαπούσε τα αγωνιστικά του αυτοκίνητα και σε, αντίθεση με άλλους, τα διατήρησε σε καλή κατάσταση και μετά το τέλος της σταδιοδρομίας του. Δεν έλαβε ποτέ μέρος σε αγώνα βετεράνων, ίσως γιατί ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι αποσύρθηκε πια από τα δρώμενα και συχνά δήλωνε «ακόμη αγωνιζόμενος». Ούτε η δημοτικότητά του μειώθηκε ποτέ και ήταν αναγνωρίσιμος σε πάρα πολλούς Έλληνες που καμία σχέση δεν είχαν με τους αγώνες, ούτε καν σαν θεατές. Όταν ήρθε υποβασταζόμενος το 2000, για να δείξει τιμητικά την σημαία της εκκίνησης σε κάποιους από τους συμμετέχοντες στο 48ο Ράλι Ακρόπολις, απέσπασε το πιο ζεστό χειροκρότημα από τους χιλιάδες φίλους του αυτοκινήτου που βρίσκονταν εκεί και που στην πλειοψηφία τους δεν είχαν προλάβει να τον δουν να αγωνίζεται. Περισσότερο ακόμα και από τους σύγχρονους διεθνείς αστέρες του WRC: Αυτός ήταν τελικά ο τελευταίος χαιρετισμός, η τελευταία αυθόρμητη δημόσια εκδήλωση αγάπης και σεβασμού στο πρόσωπό του. Για τον «Σερ Τζον» δεν χρειάζονται τα δάκρυα, ούτε η λύπη, καθώς η ζωή του υπήρξε πλήρης εμπειριών και άκρως επιτυχημένη σε όλα της τα επίπεδα. Ένας αξιοπρεπής και υπερήφανος αποχαιρετισμός από όλους όσους τον θαύμασαν και τον αγάπησαν είναι αυτό που του αξίζει και του πρέπει περισσότερο. Καλό ταξίδι «Σερ» κι ίσως και στους ουρανούς να υπάρχουν καρό σημαίες που σίγουρα μπορείς να τις κερδίσεις._Σπ.Χ. Τίτλοι Πρωτάθλημα Τουρισμού: 1960 Πρωτάθλημα Ταχύτητας: 1960-1963-1970-1971 Πρωτάθλημα Ράλι: 1968 Πρωτάθλημα Αναβάσεων: 1969-1970