Γρηγόρης Νιώρας: "Οι αγώνες είναι τρόπος ζωής"

24/6/2004 1:52 μμ

Ο Γρηγόρης Νιώρας, με τον Τάσο Γουσέτη στο δεξί μπάκετ του Subaru Impreza WRX, τερμάτισε στη 2η θέση της κατηγορίας Ν στο Ράλλυ Ακρόπολις, πίσω από το Stig Blomqvist. Ας δούμε, όμως, τι είπε στο rally.gr για τον εθνικό μας αγώνα και όχι μόνο... Το Ράλλυ Ακρόπολις του 2004 είναι πλέον παρελθόν. Σε γενικές γραμμές, πώς κύλησε για σας ο φετινός μας αγώνας; Αποδείχθηκε ένας δύσκολος αγώνας για μας. Παρά το γεγονός ότι είχαμε προετοιμάσει καλά το αυτοκίνητο, παρουσιάστηκαν αλυσιδωτά προβλήματα. Για παράδειγμα, το Ακρόπολις είναι αγώνας του παγκόσμιου πρωταθλήματος και έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιζόμαστε με συγκεκριμένα καύσιμα που μας επιβάλλει η FIA. Αυτό σημαίνει ότι επεμβαίνουμε συχνά στο πρόγραμμα του εγκεφάλου, κάτι που έχει συνέπειες. Είχαμε προβλήματα με τη θερμοκρασία του αυτοκινήτου κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε, οι επιδόσεις σας ήταν πολύ καλές. Περιμένατε αυτό το αποτέλεσμα; Δεν είχαμε βάλει συγκεκριμένο στόχο, όπως στο 50ό Ακρόπολις, όπου θέλαμε μόνο να τερματίσουμε. Εφέτος, είπαμε ότι θα κινηθούμε γρήγορα και θα το διασκεδάσουμε, παίρνοντας, φυσικά, κάποια ρίσκα. Δε μας ενδιέφερε ο τερματισμός. Γι’ αυτό και σε μερικές ειδικές κάναμε πρώτους χρόνους Gr. N. Τον τερματισμό τον σκεφτήκαμε, πλέον, στο τέλος του δεύτερου σκέλους. Την τρίτη μέρα, που ήταν η τελευταία, κινηθήκαμε πιο συντηρητικά, ώστε να μην κινδυνέψουμε να εγκαταλείψουμε και ταυτόχρονα να διατηρήσουμε τη 2η θέση στη Ν, πίσω από τον Blomqvist, κάτι που καταφέραμε. Κινηθήκαμε σε τέτοιο ρυθμό, ώστε να ελέγχουμε τον ανταγωνισμό και να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τη διαφορά. Η κατηγορία Ν, στην οποία συμμετείχατε, ήταν όσο ανταγωνιστική θέλατε; Πιστεύω ότι υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για την ύπαρξη έντονου ανταγωνισμού, αλλά, εξαιτίας πολλών εγκαταλείψεων από την αρχή, χάθηκε. Ο Πάνος Χατζητσοπάνης και ο Σωκράτης Τσολακίδης είναι δύο παραδείγματα. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, έφυγαν νωρίς από το παιχνίδι. Ποιος είναι ο ρόλος του Έλληνα ερασιτέχνη οδηγού στο Ακρόπολις, με τη μορφή που αυτό έχει πάρει σήμερα; Οι Έλληνες αγαπούν το Ακρόπολις και γι’ αυτό συμμετέχουν. Είναι το σπουδαιότερο αγωνιστικό γεγονός της χώρας μας και όνειρο του κάθε Έλληνα οδηγού να το ζήσει. Επίσης, ρόλο παίζουν και οι χορηγοί, που θέλουν να φανούν σε έναν αγώνα παγκόσμιας εμβέλειας. Είναι πολλοί οι χορηγοί που θέλουν να έχουν το λογότυπό τους πάνω σε ένα αγωνιστικό που έχει τερματίσει στο Ράλλυ Ακρόπολις. Ακούστηκαν παράπονα ότι οι Έλληνες δε λαμβάνουν την αρμόζουσα σημασία στον εθνικό μας αγώνα... Αυτό είναι αλήθεια. Σε έναν αγώνα του παγκόσμιου πρωταθλήματος, η FIA δεν ενδιαφέρεται για τους ιδιώτες, τους τοπικούς. Στο συγκεκριμένο αγώνα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω, διότι είχαν δημιουργηθεί προβλήματα με τις καθυστερήσεις, λόγω της εφαρμογής των flexi service, κάτι που μας έκανε να βγούμε από το ρυθμό μας. Η FIA και οι αγωνοδίκες έχουν σε πρώτη μοίρα τους παγκόσμιους και τους οδηγούς του JWRC και σε δεύτερη τους Έλληνες. Δεν τους ενδιαφέρει αν αγωνίζεται ή όχι Έλληνας. Πόσο δύσκολη είναι η συμμετοχή ενός Έλληνα στο Ακρόπολις, από άποψη κόστους; Είναι αρκετά δύσκολο, διότι το κόστος ενός Ακρόπολις μπορεί να φτάσει την αξία ενός ολόκληρου πανελλήνιου πρωταθλήματος. Οι χορηγοί λύνουν ένα μέρος των εξόδων, αλλά μόνο αυτό δεν είναι αρκετό. Εσείς είχατε βοήθεια από χορηγούς; Ναι, και θέλω να ευχαριστήσω την Ελληνική Αστυνομία για τη συμμετοχή μου, καθώς και τους χορηγούς μου, Υδρόγειος Ασφαλιστική, Apple, Trendy, Γερολυμάτος Γκαραζόπορτες, καθώς και τα ελαστικά Hankook. Φυσικά, και όλους τους «αφανείς» φίλους που βοηθούν την προσπάθεια. Έχοντας πολλά χρόνια εμπειρίας από Ακρόπολις, ποιες είναι οι διαφορές σε σχέση με άλλες χρονιές; Οι παλαιότεροι λένε πως έχει χαθεί ο ρομαντισμός... Κάποτε, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Tο Ακρόπολις ξεκινούσε από την Αθήνα, υπήρχαν ειδικές γύρω στην Αττική, συνέχιζε στη Βοιωτία κλπ. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι είναι ένας αγώνας παγκόσμιου πρωταθλήματος και τα πάντα κινούνται σε απόλυτους επαγγελματικούς ρυθμούς. Κάτι τέτοιο θα ανέβαζε πολύ το κόστος, αφού θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα service, μηχανικοί κ.ά., κάτι που καταλαβαίνετε ότι δε συμφέρει κανέναν. Όσον αφορά το... ρομαντικό στοιχείο, πιστεύω πως έχει χαθεί από όλους τους αγώνες. Προτιμάτε το Ακρόπολις του σήμερα ή του παρελθόντος; Δύσκολη ερώτηση. Αν και, από τη ρομαντική του άποψη, το Ακρόπολις δεν είναι όπως παλιά, ωστόσο, το σημερινό είναι καλύτερο. Το επίπεδο ασφάλειας είναι πολύ υψηλό, ενώ υπάρχουν πολλές δυνατότητες και διευκολύνσεις για τις ομάδες. Για παράδειγμα, το ένα κεντρικό service park λύνει τα χέρια σε όλους. Επιπλέον, ο κόσμος μετά τις ειδικές μπορεί να βλέπει τους αγωνιζόμενους και τα service τους από κοντά, να ψωνίζει μπλουζάκια, μινιατούρες και ό,τι άλλο, κάτι που οι ομάδες επιζητούν, για λόγους προβολής και εσόδων. Θέλουν να «μαζέψουν» τον αγώνα όσο πιο πολύ γίνεται. Ποια χρονιά ήταν η καλύτερη για σας; Το 1993, όταν κέρδισα μαζί με τον Κώστα Λύτρα, με Toyota Starlet, την Α/5 στο Κύπελλο Κατασκευαστών Toyota. Φέτος, ζήσατε και από πρώτο χέρι το νέο σύστημα superally. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό; Είναι καλό να υπάρχει, για διάφορους λόγους. Πρώτα απ’ όλα, η ομάδα δοκιμάζει το αυτοκίνητο. Eπιπλέον, οι θεατές συνεχίζουν να βλέπουν συμμετοχές που διαφορετικά δε θα είχαν την ευκαιρία να δουν και οι χορηγοί φαίνονται όλες τις ημέρες. Η μιάμιση ημέρα αναγνωρίσεων είναι αρκετή; Όχι, δε φτάνει. Πρέπει, όμως, να συμβαδίσουμε με τους κανονισμούς της FIA, αφού δε γίνεται εξαίρεση στους Έλληνες. Θεωρείτε ότι υπάρχει ελπίδα να δούμε έναν Έλληνα να συμμετάσχει στο WRC; Και, αν ναι, τι είναι αυτό που χρειάζεται; Υπάρχει ελπίδα, διότι έχουμε πολλούς καλούς νεαρούς οδηγούς. Αυτό που θα ήταν πιο σωστό να γίνει είναι να ξεχωρίσουμε έναν ταλαντούχο 18χρονο από νωρίς, μέσω ενός θεσμού, για παράδειγμα του «Γίνε Πρωταθλητής» του περιοδικού 4Τροχοί. Να κάνει δύο πρωταθλήματα Ελλάδας, ώστε να αποδείξει το ταλέντο του, και μετά να προσπαθήσει, με υποστήριξη βέβαια, και εκτός συνόρων. Τι σημαίνει για σας το Ράλλυ Ακρόπολις και οι αγώνες γενικότερα; Συμμετέχω στο Ακρόπολις από το 1988 και είναι, πλέον, τρόπος ζωής για μένα. Οι οδηγοί και οι ομάδες που συμμετέχουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, τα γεμάτα κόσμο βουνά, ο τρόπος που είναι όλα φτιαγμένα συνθέτουν τη μοναδική εικόνα του Ακρόπολις. Όταν σταματήσω να το ζω από το πρίσμα του οδηγού, σίγουρα θα βρίσκομαι εκεί από κάποια άλλη θέση. Οι αγώνες γενικότερα αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Εκτός από την οδήγηση, ασχολούμαι πολλές ώρες και με την προετοιμασία του αυτοκινήτου. Πριν πάω στο Σώμα, ήμουν μηχανικός αυτοκινήτων και μου αρέσει να αφιερώνω χρόνο στο αγωνιστικό. Δυστυχώς, όμως, μου «κλέβει» ώρες από την οικογένειά μου. Ευτυχώς, που στο γιο μου, αν και είναι μόλις 10 ετών, αρέσουν οι αγώνες και δείχνει ενδιαφέρον. Προετοιμάζετε, δηλαδή, το διάδοχο; Δεν τον πιέζω να ασχοληθεί. Από μόνος του θέλει, μαθαίνει και αξιολογεί. Κάνει καρτ, αλλά δεν πρόκειται να τον πιέσω ποτέ παραπάνω απ’ όσο θέλει. Επιστρέφουμε στην... πραγματικότητα και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ποιος είναι ο στόχος σας για αυτήν τη χρονιά; Ακόμα όλα είναι ρευστά. Εμείς θέλουμε και προσπαθούμε να πλασαριστούμε στην πρώτη εξάδα. Βέβαια, με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, υστερούμε πολύ στην άσφαλτο. Πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσει κάποιος τα αυτοκίνητα Gr. N τελευταίας γενιάς με ένα περασμένης δεκαετίας, όπως το δικό σας; Πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές και πού εντοπίζονται; Η βασική διαφορά τους, τεχνολογικά, είναι στη μετάδοση. Τα καινούρια μοντέλα, είτε είναι Mitsubishi Evo VII ή VIII είτε Subaru STi, έχουν ενεργά διαφορικά και αυτό κάνει τη διαφορά στο θέμα της μετάδοσης. Φυσικά, τα αγωνιστικά νεότερης γενιάς έχουν πιο εξελιγμένο κινητήρα, με καλύτερη απόδοση, μεγαλύτερη ιπποδύναμη και πιο ροπάτο. Ο συνδυασμός κάνει τη διαφορά. Μια διαφορά της τάξης του μισού ή του ενός δευτερολέπτου το χιλιόμετρο. Αν, όμως, μια ειδική είναι 30 χλμ., μιλάμε για διαφορά μισού λεπτού. Στην αρχή της χρονιάς, είχατε προσπαθήσει να συμμετάσχετε με ένα Subaru Impreza τελευταίας γενιάς, κάτι που τελικά δεν έγινε. Υπάρχει πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο στο μέλλον; Δυστυχώς, τα έξοδα ενός καινούριου αγωνιστικού δεν μπόρεσαν να καλυφθούν από τους χορηγούς. Αυτήν τη στιγμή, όμως, υπάρχει ενδιαφέρον και ελπίζω μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος να καταφέρουμε να συμμετέχουμε με ένα Subaru Impreza νεότερης γενιάς και να θέσουμε νέους στόχους για την επόμενη χρονιά. Ποιος ήταν ο πρώτος σας αγώνας; Το 1986, το Ράλλυ Βοιωτίας, στο τιμόνι ενός Ford Escort, με το Μαρίνο Σπήλιο δίπλα μου. Είστε εκπαιδευτής-εκγυμναστής οδηγών της ΕΛ.ΑΣ. Πόσο δύσκολο είναι να εκπαιδεύεις άλλους να οδηγούν γρήγορα και με ασφάλεια; Η συγκεκριμένη υπηρεσία ξεκίνησε το 1995, ύστερα από προεδρικό διάταγμα. Πρόκειται για σεμινάρια ασφαλούς και ταχείας οδήγησης αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας. Το 2000, μάλιστα, παρακολουθήσαμε ενημερωτικά σεμινάρια και κάναμε ασκήσεις στην πίστα Ατλαντικού, στη Γαλλία. Η εκπαίδευση επικεντρώνεται τόσο στη θεωρητική όσο και στην πρακτική εκμάθηση. Στόχος της προσπάθειας είναι οι εκπαιδευόμενοι να μάθουν να οδηγούν με ασφάλεια, να αποκτήσουν σωστές αντιδράσεις σε περιπτώσεις ανάγκης, αλλά και να πάρουν τα απαραίτητα εφόδια που τους χρειάζονται για την αστυνομία. Τι αυτοκίνητο οδηγείτε στην προσωπική σας ζωή και τι εν ώρα υπηρεσίας; Οδηγώ Subaru και, όταν έχω υπηρεσία, διάφορα αυτοκίνητα, ανάμεσα στα οποία Opel Astra, Toyota Corolla και Ford Focus RS. Ποια είναι τα χόμπι σας; Το αυτοκίνητο και η μοτοσικλέτα. Ε.Λ.( elyk@formula1mag.gr )