Επιστολή Αλέξανδρου Ρουστέμη

2/4/2007 7:35 μμ

Αλέξανδρος Ρουστέμης Ο Αλέξανδρος Ρουστέμης μας απέστειλε επιστολή, με την οποία αναλύει τα γεγονότα της ανάβασης Πιτίτσας, όπως τα έζησε ο ίδιος και την οποία δημοσιεύουμε αυτούσια παρακάτω: "Ανοικτή επιστολή … Πριν απ’ όλα θέλω να ζητήσω συγνώμη από όλους τους θεατές και όλους τους φίλους του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού που είχαν κατακλύσει την διαδρομή της Ανάβασης.. Mέσα από την επιστολή μου αυτή θέλω να καταθέσω και γραπτώς τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν πραγματικά και πιστεύω ότι τα στοιχεία που έχω στην διάθεση μου να σας κάνουν στο τέλος να αναρωτηθείτε η να προβληματιστείτε. Όπως όλοι οι αγωνιζόμενοι στην Ελλάδα, που επιλέγουν αγωνιστικά τους αγώνες Αναβάσεων και Ταχυτήτων και είναι 100% ερασιτέχνες-χομπίστες έτσι και εγώ αποφάσισα να συμμετέχω φέτος, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα απουσίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, στην πρώτη Ανάβαση της χρονιάς στην Πιτίτσα. Βέβαια τα πράγματα δεν είχαν και την καλύτερη δυνατόν αρχή και εξέλιξη. Και εξηγώ. Η Τροχαία τηρώντας τον ΚΟΚ πριν φτάσουμε στα όρια του Νομού Αχαΐας μας κέρασε το πρώτο πικρό ποτήρι με 5.000 ( πέντε χιλιάδες ευρώ € πρόστιμο γιατί ρυμουλκούσαμε το τρείλερ με το αγωνιστικό αυτοκίνητο, με το φορτηγάκι του συνεργείου για τον αγώνα ). Αν όμως δεν φτάσεις, με οποιοδήποτε κόστος, στον χώρο του αγώνα πώς να κάνεις το χόμπι σου? Η ψυχολογία όπως καταλάβατε είναι από το πρωί χάλια. Δεύτερο ποτήρι από την οργάνωση, αυτή την φορά απόλυτα δικαιολογημένα. Κάθισμα και ρεζερβουάρ του αγωνιστικού αυτοκινήτου να αλλαχθούν, λόγω ημερομηνίας λήξης, για να είναι καθ’ όλα νόμιμο το αυτοκίνητο για τον αγώνα. Τρίτο ποτήρι, αλλαγή πάλι λόγω ημερομηνίας λήξης οι ζώνες ασφαλείας και το εσωτερικό άφλεκτο μπλουζάκι που θα φορούσα κατά την διάρκεια του αγώνα. Χωρίς κανένα σχόλιο και ενδοιασμό μέσω κινητού τηλεφώνου τα παραγγέλνω όλα και φτάνουν αυθημερόν στην Πιτίτσα και αντικαθίστανται από εξειδικευμένα άτομα τα οποία και αυτά πληρώνονται και για την τοποθέτηση αλλά και για το ταξίδι τους από την Αθήνα. Μέχρι εδώ καλά. Και φυσικά όλα καλά, αφού στις χρονομετρημένες δοκιμές του Σαββάτου αγωνίστηκα κανονικά, με την ίδια ακριβώς ενδυμασία που είχα στην διάθεση μου και για τον αγώνα της Κυριακής. Ας’ υποθέσουμε λοιπόν ότι “ψιλoπήγαν” τα φαρμάκια κάτω? Όχι. Εδώ ακριβώς αρχίζει το δράμα. Κυριακή πρωί και το μεγάλο «γλέντι» του αγώνα αρχίζει, η αδρεναλίνη στα ύψη, η διαδρομή του αγώνα γεμάτη κόσμο και ένα ένα τα αγωνιστικά αυτοκίνητα ξεκινούν την διαδικασία των δύο σκελών για να χρονομετρηθούν και να βραβευθούν με τα χειροκροτήματα του κόσμου για την προσπάθεια τους – το χόμπι μας κάνουμε όλοι. Εγώ έχω τον αριθμό 130 και αυτό σημαίνει ότι ξεκινώ σχεδόν τελευταίος αφού υπολείπονται άλλα τέσσερα αυτοκίνητα για να ολοκληρώσουν κάθε σκέλος του αγώνα. Φθάνω στον χώρο ελέγχου, όπως και στις χρονομετρημένες δοκιμές του Σαββάτου, ο κριτής όμως άλλαξε γνώμη, απ’ ότι μου έδωσε να καταλάβω και επέμενε να συμπληρώσω την περιβολή μου και με το άφλεκτο σκουφάκι (Μπαλακλάβα). Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι αρχίζει να φαίνεται καθαρά ότι κάτι δεν πάει καλά και του τονίζω ότι, πρώτον δεν μου ζητήθηκε να φοράω (πράγμα που τελικά μόνος μου διαπίστωσα ότι είναι κατά τον κανονισμό υποχρεωτικό) και δεύτερον ότι στις επίσημες δοκιμές χρονομέτρησης του Σαββάτου που είχα την ίδια ακριβώς περιβολή γιατί δεν μου έκανε υπόδειξη η παρατήρηση ? Μου λέει λοιπόν, επιβλητικά, και με ιδιαίτερα έντονο ύφος, ότι έχω τεθεί εκτός αγώνα και από εκείνη την στιγμή και μετά δεν δέχεται κουβέντα ούτε αυτός αλλά ούτε και κανείς άλλος υπεύθυνος (κριτής, αγωνοδίκης, αλυτάρχης κ.α) του αγώνα. Δεν υπήρξε καμία στιγμή που να θελήσει κάποιος να μου εξηγήσει αν κάνω λάθος μέχρι που δεν μου έδωσαν, αν και υποχρεούνται, να διαβάσω τον κανονισμό στα Ελληνικά και μου τον «σέρβιραν» Αγγλικά και δυναμίτισαν περισσότερο την κατάσταση μου. Δεν μου έλεγε κανένας απολύτως με βεβαιότητα τίποτα. Αντίθετα μέχρι που άκουσα ότι έπρεπε να με είχαν “καθαρίσει” από το Σάββατο. Δεν υπήρξε ούτε ένας, να μου πει έστω, ότι έγινε-έγινε και να μου εξηγήσει ότι παρότι δεν θα ξεκινούσα τον αγώνα κανονικά είχα δικαίωμα να τρέξω στο δεύτερο σκέλος για τους χορηγούς μου εκτός συναγωνισμού. Φθάνουν αυτά ?. Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Mε διαβεβαιώνουν οι θεατές και οι φίλοι που είναι κοντά μου ότι πολλά αγωνιστικά είχαν εκκινήσει πριν από μένα, με οδηγούς που δεν φορούσαν ούτε Μπαλακλάβα (άφλεκτο σκουφάκι) αλλά ούτε γάντια και φυσικά τα είχαν φωτογραφήσει. Δηλαδή όλοι τους γνώριζαν ότι είχαν παρανομήσει και δεν το έλεγαν αλλά αντ’ αυτού με χρέωναν για ότι κακό είχε συμβεί ??? Τώρα τι έχετε να πείτε? Όλα καλά η ΟΧΙ ??? Ποια είναι τα καλά και ποιά όχι? ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ??? Εγώ που δεν πίστευα ούτε στα μάτια μου ούτε στα αυτιά μου η όλοι αυτοί που παίξανε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στην πλάτη, όλων όσων βρισκόντουσαν εκείνη την στιγμή στον αγώνα. Κάτι πρέπει να αλλάξει ? Βέβαια η λαϊκή παροιμία μας λέει: ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Ποιος νοιάζεται τι θα γίνει? Πιστεύω ότι σύντομα κάτι θα αλλάξει και εύχομαι να έχω κάνει την αρχή. Τέλος μέχρι αυτή την στιγμή δεν έχω πάρει γραπτώς όπως δικαιούμαι τον λόγο που δεν με άφησαν να αγωνιστώ, αίτημα το οποίο με έφερε στην δυσάρεστη θέση να αφήσω το αγωνιστικό αυτοκίνητο μου κάθετα στο δρόμο. Σας ευχαριστώ πολύ Αλέξανδρος Σ. Ρουστέμης"