O απεσταλμένος μας μεταδίδει!

30/9/2005 9:51 μμ

Πρωί πρωί με έντονη συννεφιά, ξεκινήσαμε σήμερα με προορισμό το Ρικουμπέτσου (όνομα κι αυτό...), περίπου 80 χλμ. βόρεια του Ομπιχίρο. Εκεί βρίσκονται οι περισσότερες ειδικές του ράλλυ. Η διαδρομή αρχικά ήταν αδιάφορη: οι αστικές περιοχές εδώ θυμίζουν έντονα βόρεια Αμερική, με εξαίρεση τις ακατάληπτες πινακίδες με τα ιδεογράμματα: μεγάλα εμπορικά κέντρα, ξύλινα, άχρωμα σπίτια, τέλειοι δρόμοι και νομοταγείς οδηγοί στο τιμόνι συχνά γελοίων αυτοκινήτων που μοιάζουν να βγήκαν από καρτούν – αυτή είναι η εικόνα. Μετά την κωμόπολη Ασόρο, για πρώτη φορά είδαμε ιαπωνική φύση. Πράσινο, πολύ πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις, από τα λιβάδια μέχρι τα πυκνά δάση που απλώνονται σε όλη την περιοχή. Ανάμεσά τους περνάνε ελάχιστοι χωματόδρομοι και από εκεί περνά ο ιαπωνικός αγώνας. Σημειωτέον, οι περισσότερες διαδρομές θα χρησιμοποιηθούν τέσσερις και πέντε φορές μέχρι την Κυριακή σε διάφορους συνδυασμούς. Ααν είχαν τις ειδικές του Ακρόπολις, Παρί – Ντακάρ θα έστηναν οι Ιάπωνες! Παρότι δεν ξυπνήσαμε και πολύ νωρίς, τελικά μέσα στη μέρα προλάβαμε τρεις ειδικές, μέχρι να μας πάρει η νύχτα. Πώς είναι τα γιαπωνέζικα χώματα; Μαλακά και απίστευτα γλιστερά. Όταν είδαμε Loeb και Solberg να έρχονται πρώτοι στην ε.δ. 4 (Σιπιρκακίμ λέγεται!) με το πλάι «μια ώρα πριν» τρομάξαμε. Κι αυτοί, όπως ομολογούσαν. Όταν πέρασε η πρώτη δεκάδα άρχισαν να φτιάχνονται κάτι λούκια στα οποία πέφτεις κοιμάσαι και ο διπλανός σου δεν μπορεί να σε δει! Μετά πήγαμε σε μία ειδική – σφηνάκι (2,7 χλμ. όλο κι όλο), που προηγείται της μεγάλης πενηντάρας που άφησε αρκετούς με τα λινά σήμερα. Εκεί είδαμε τεχνητό – παρακαλώ – water splash και άλμα «δύο σε ένα» (όλα τεχνητά είναι σ’ αυτή τη χώρα!) και διασκεδάσαμε με τους γιαπωνέζους θεατές: οργανωμένοι, με σημαιούλες, καπελάκια κτλ., καλοπληρωτές (10.000 γεν – 90 $ τη μέρα τους βγαίνει!) και υπάκουοι είναι. Φτάνουν έγκαιρα στις ειδικές ΟΛΟΙ με λεωφορειάκια, πανηγυρίζουν με ΟΛΟΥΣ (ιδιαίτερα με τους Mitsu-subarάδες), ξαναμπαίνουν στα λεωφορεία και ξαναφεύγουν. Χαίρονται να τους πιάνεις κουβέντα κι ακόμη περισσότερο να τους φωτογραφίζεις, εφόσον φοράς φωτογραφικό γιλέκο. Λίγο πριν νυχτώσει (πριν τις έξι, δυστυχώς...) πήγαμε στην ε.δ. 8, όπου μετά από πολύ καιρό ξαναείδαμε νυχτερινό αγώνα. Ωραία ήταν για εμάς, φρίκη για τους αγωνιζόμενους με τα Gr. N, αφού είχε και ομίχλη. Σημειωτέον, ο καιρός σήμερα ήταν λίαν χειμωνιάτικος: ακόμη και με φλις κρύωνες! Αύριο, λοιπόν, θα πάρουμε και τζάκετ στο δεξιοτίμονο Legacy που είναι βαμμένο στο μπλε της αγωνιστικής ομάδας. Άρχοντες! Τώρα που μάθαμε τους δρόμους, δε χρειαζόμαστε πια το navigator που μας παιδεύει, αφού μιλά και γράφει μόνο γιαπωνέζικα. Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι το μόνο πρόβλημα που έχουμε σε τούτη την καθόλα φιλόξενη χώρα: η συνεννόηση. Δεν πειράζει... Χαμένοι στη μετάφραση ή όχι, περνάμε καλά!_Α.Τ.