Ράλι Μαύρο Ρόδο 9 - 10 Νοεμβρίου 2002:  Ιστορικό

30 ΧΡΟΝΙΑ «ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ» Το λουλούδι του χειμώνα «Ένα μαύρο τριαντάφυλλο είναι το σήμα της Αγωνιστικής Λέσχης Αυτοκινήτου, ήταν λοιπόν φυσικό ένας από τους αγώνες που οργανώνει να βαπτισθεί Μαύρο Ρόδο. Πολύ ποιητικός τίτλος για έναν αγώνα αυτοκινήτου». Απόσπασμα από το "ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΝ Ι.Χ" του 1969. Πατήστε για μεγέθυνση Tο Audi 100 LS των Πανουργιά-Xαϊμάνη «παίρνει» εκκίνηση από τον «Ίκαρο» Kανελλόπουλο, για το εξοντωτικό «Mαύρο Pόδο» του ‘73, στο οποίο τερμάτισε τελικά δεύτερο. Έτσι ξεκινούσε την περιγραφή του για το πρώτο ράλι «Μαύρο Ρόδο» το καλό εκείνο περιοδικό του ‘69, έχοντας μόνο καλά λόγια και για την συνέχεια: «Ένας συναρπαστικός, σκληρός και γεμάτος πείσμα αγώνας που χάρισε πολλές συγκινήσεις». Από τα 18 αυτοκίνητα που εμφανίσθηκαν στην αφετηρία τερμάτισαν τα 8, όμως τα δύο πρώτα ετέθησαν εκτός αγώνα, καθώς δεν πέρασαν από τον έλεγχο διέλευσης στο Δήλεσι. Οι οδηγοί τους, Τσαβός (ΒΜW) και Κοτσόβολος, δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την ποινή αναγνωρίζοντας σαφώς το λάθος τους. Ύστερα από αυτό νικητές της γενικής κατάταξης αναδείχθηκαν οι Κουνάβης και Κοντογιώργος, που αγωνίζονταν με ένα θαυμάσιο Fiat 1100. Η διαδρομή του πρώτου «Pόδου» τα περιλάμβανε σχεδόν όλα: Ετάπ σπεσιάλ στον Μπράλο και τα Βίλλια, Λιλαία, Αράχωβα, Θεσπιές και Ιτέα. Η λέσχη της ΑΛΑ απέσπασε κολακευτικά σχόλια για τον τρόπο που διοργάνωσε τον αγώνα, επιλέγοντας γι αυτόν μερικά από τα ομορφότερα μέρη της Στερεάς Ελλάδας. Η Αγωνιστική Λέσχη Αυτοκινήτου ιδρύθηκε το ‘68, χρονιά σημαδιακή για την χώρα μας αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη: To τριαντάφυλλο συμβόλιζε τότε την ανανέωση και την ειρηνική επανάσταση, έχοντας κατά κάποιο τρόπο συνδεθεί και με τα κινήματα αμφισβήτησης Πατήστε για μεγέθυνση Oι Mοσχούτης-Σίλεφ και το Fiat 131 Abarth σε θεαματική διέλευση στην ειδική του Aγίου Iωάννη το ‘82. που την εποχή εκείνη ευημερούσαν. Η ΑΛΑ, φιλόδοξος φορέας κι εκείνη με τη σειρά της μιας ανανέωσης στον χώρο του δικού μας μηχανοκίνητου αθλητισμού, υιοθέτησε από την αρχή της ζωής της το όμορφο αυτό λουλούδι ως έμβλημά της. Το παράξενο χρώμα του το επέλεξαν οι άνθρωποι της λέσχης, έχοντας κατά νου το μαύρο τριαντάφυλλο που είχε καταφέρει τότε να δημιουργήσει ένας γνωστός ανθοποιός. Και τον επόμενο κιόλας χρόνο το «Μαύρο Ρόδο» είχε γεννηθεί. Το ‘70 ο αγώνας της ΑΛΑ ήταν ο προτελευταίος από τους πέντε γύρους του ελληνικού πρωταθλήματος ράλι (Εαρινό, Ακρόπολις, Σκρα-Κιλκίς-Λαχανά και Αττικοβοιωτίας οι υπόλοιποι). Στον τερματισμό εκείνου του 2ου «Ρόδου» πρώτοι έφθασαν οι «Βόρειος» και «Γιούρι», με την κόκκινη Lancia Fulvia 1.6 HF που προετοίμαζε ο αγωνιστικός οίκος Μaglioli στην Ιταλία. Η δεκαετία του ‘70 Η Lancia του Βορειοελλαδίτη αγωνιζόμενου δεν κατάφερε να επαναλάβει την επιτυχία της το ‘71 και να δώσει χαρά στον οδηγό της, τερματίζοντας δεύτερη στην γενική κατάταξη. Στην πρώτη θέση «έκοψαν το ρόδο» οι Λεωνίδας - Ζουμπρούλης με το ΤΤ1200, το πιο ισχυρό ΝSU που έτρεξε ποτέ στα ελληνικά χώματα. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια κι ως το ‘75 ο Πατήστε για μεγέθυνση Οι Γιώργος Mοσχούς-Kώστας Φερτάκης με το Datsun 240 RS. Λεωνίδας κέρδισε το ράλι μόνο μια φορά, το ‘74, με το Αudi 80 GT και συνοδηγό τον Λέκκα. Ο μεγάλος του αντίπαλος τότε για τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, ο Σιρόκο, με τον Μίλτο Ανδριόπουλο στο δεξί μπάκετ, είχε καταφέρει όμως να μυρίσει το άρωμα της νίκης στο «Ρόδο» τρεις φορές με «όπλο» του την γαλάζια Αlpine-Renault A110. Η «Γαλλίδα», όπως την αποκαλούσαν όσοι την έβλεπαν να αγωνίζεται με τα χρώματα του «Άσσος Φίλτρο» ή της «BIC», θα κέρδιζε ίσως και το ράλι του ‘76 αν οι εννέα μόλις συμμετοχές που τελικά συγκέντρωσε δεν επέβαλαν την ματαίωσή του. Την περίοδο εκείνη (‘73) καταγράφεται και το σκληρότερο «Μαύρο Ρόδο» που έγινε ποτέ, με την Αlpine-Renault νικήτρια και μόλις δύο ακόμη αυτοκίνητα να φθάνουν ως τον τερματισμό. Με ειδικές διαδρομές εξοντωτικές, τα αγωνιστικά κάλυψαν συνολικά πάνω από 1.000 χιλιόμετρα με τα πληρώματα να καταπονούνται σωματικά και από την νυκτερινή οδήγηση. Από τις διαδρομές εκείνων των χρόνων κάποιες είναι οριστικά χαμένες για τα ελληνικά ράλι σήμερα, κάποιες άλλες όμως ζουν και βασιλεύουν προσαρμοσμένες στην τωρινή πραγματικότητα: Ψάθα, Δαφνούλα, Πλατανάκι, Κατούνα, Μενδενίτσα, Άγιος Μερκούριος, Μακρυράχη, Δροσιά. Η διετία ‘77-‘78 χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός υπέροχου και θεαματικού διδύμου, των Ιαβέρη και Κώστα Στεφανή, που παίρνει δύο συνεχόμενες νίκες στα μπάκετς του δίλιτρου Ford Escort RS. Τη δεύτερη φορά μάλιστα οι «δύο» κέρδισαν πειστικότατα 10 ειδικές διαδρομές, αφήνοντας αρκετά πίσω το Νissan Violet του Γιώργου Μοσχού. Το ιαπωνικό αυτοκίνητο βρήκε τον δρόμο για την επιτυχία στα χέρια του μεγάλου Έλληνα οδηγού το ‘79 και το ‘80, την πρώτη φορά με συνοδηγό τον Σιμετρά ΙΙ και την δεύτερη με τον Κωνσταντακάτο. Την περίοδο εκείνη άρχιζε και το σερί τίτλων του Μοσχού, που η εμπλοκή του στα ράλι με την Νissan αποδείχθηκε ιδιαίτερα παραγωγική και νικηφόρα. Το «Μαύρο Ρόδο» είχε εδραιωθεί πλέον, σχεδόν από την αρχή της ιστορίας του, ως ένας από τους τελευταίους -και συχνά δραματικούς για την έκβαση των τίτλων- γύρους του ελληνικού πρωταθλήματος. Παρέμενε ακόμα ένας σκληρός αγώνας, αν και τα αγωνιστικά του χιλιόμετρα ακολουθώντας τις εξελίξεις των καιρών εκείνων στα ράλι είχαν μειωθεί στα 500 περίπου. Οι συμμετοχές του επίσης είχαν αισθητά αυξηθεί, σε σχέση με τα μέσα εκείνης της δεκαετίας όπου στις εκκινήσεις εμφανίζονταν 15-20 αυτοκίνητα. Οι θεατές αγαπούσαν το «Μαύρο Ρόδο», καθώς οι κοντινές στην Αθήνα αποστάσεις όπου γίνονταν οι περισσότερες ειδικές ευνοούσαν την προσέλευσή τους. Το ‘79, που το ράλι γιόρταζε τα 10 χρόνια του, ήταν πια φανερό πως το λουλούδι είχε ανθίσει. Ο πολυνίκης Τζίγγερ Πολύ καλές εντυπώσεις σε όλους άφησε το 12ο «Μαύρο Ρόδο» το ‘81, χάρις στην έξυπνη Πατήστε για μεγέθυνση Oι Tζίγγερ-Στεφανής, με την Lancia Delta 4WD πλέον, κέρδισαν το ‘87 τον αγώνα για τρίτη φορά. σχεδίασή του από την ΑΛΑ. Η διαδρομή του αγώνα, «μικτού» χαρακτήρα, περιλάμβανε 6 ασφάλτινες ειδικές (Πεντέλη, Μαραθώνας, Φράγμα, Μοτούλ, Ωρωπός, Ριτσώνα) και στη συνέχεια τα αυτοκίνητα δοκιμάζονταν στο δημοφιλές και χωμάτινο Πλατανάκι. Ακολουθούσαν 5 επαναλαμβανόμενες ειδικές διαδρομές στην Εύβοια (Σέτα, Μακρυχώρι, Πλατάνα, Οξύλιθος, Γαβαλάς). Ύστερα τα πληρώματα επέστρεφαν στο Πλατανάκι και κάνοντας την ασφάλτινη διαδρομή από Τανάγρα, Μοτούλ, Φράγμα, Ανατολή κατευθύνονταν για τον τερματισμό στην Πεντέλη. Στα 63 αγωνιστικά που ξεκίνησαν το ράλι δεν συμπεριλαμβανόταν αυτό του ήδη πρωταθλητή Γιώργου Μοσχού. Σε μεγάλη μέρα ο Ιαβέρης ήταν ταχύτερος στις 19 από τις 23 ειδικές διαδρομές, κερδίζοντας για τρίτη φορά το «Ρόδο» με το Escort βαμμένο στα χρώματα της Denim και τον Κώστα Φερτάκη δίπλα του συνοδηγό. Το ‘82 το Nissan των Μοσχού, Φερτάκη είχε απέναντί του στο δρόμο για τη νίκη δύο πολύ δυνατούς αντιπάλους: Το Fiat 131 Abarth των Παύλου Μοσχούτη, Σίλεφ και το Renault 5 Τurbo με τον Λεωνίδα και την Τώνια Παυλή. Τα τρία αυτοκίνητα πρόσφεραν θέαμα και συγκινήσεις ανταγωνιζόμενα σε χρόνους, όμως στο πρώτο Πλατανάκι το Nissan και το Renault εγκατέλειψαν με βλάβες στα Πατήστε για μεγέθυνση Oι Nότης Γιαγνίσης, Γιώργος Kερατζάκης σε «χαμηλή πτήση» με την Tοyota στο «Pόδο» του ‘88. διαφορικά τους. Ο δρόμος για την πρώτη θέση έμεινε ανοιχτός για τον Μοσχούτη, που με το Fiat είχε τότε μια εξαιρετική χρονιά. Κι αν για τον Παύλο εκείνο ήταν το μοναδικό του «Ρόδο», το 131 Αbarth κέρδισε ξανά τον αγώνα το ‘84 στα χέρια πλέον των Ιαβέρη, Ελ-Εμ. Για τον Τάσο Μαρκουίζο-Ιαβέρη ήταν η τέταρτη νίκη στον αγώνα, συνάμα όμως κι η τελευταία του εκεί, που του έδωσε και τον τιμητικό τίτλο του πολυνίκη ως τότε στο ράλι της ΑΛΑ. Την προηγούμενη χρονιά, ο Λεωνίδας και η Τόνια Παυλή κέρδισαν με το Renault το 14ο «Μαύρο Ρόδο», σημειώνοντας άλλη μια πρώτη θέση σε μία περιπετειώδη για το πρωτάθλημα περίοδο. Και για τον Λεωνίδα όμως, η νίκη του ‘83, ήταν η τελευταία του σε «Μαύρο Ρόδο». Ο αγώνας της ΑΛΑ, που προσμετρούσε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 στην βαθμολογία με συντελεστή 4, είχε πιθανότητες να ενταχθεί ακόμη και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα από το ‘85, σύμφωνα με ό,τι είχε τότε συζητηθεί. Αυτό τελικά μπορεί να μην έγινε, όμως στο 16ο «Ρόδο» η συνολική κυριαρχία του Νissan 240 RS του Μοσχού αμφισβητήθηκε πολύ σοβαρά: O πολυπρωταθλητής έχασε τον αγώνα με οκτώ μόλις δευτερόλεπτα διαφορά από τον νεαρό Τζίγγερ, που στο δεξί κάθισμα του Αudi Quattro είχε συνοδηγό του τον Κώστα Στεφανή. Οι δύο τους κυριάρχησαν από εκεί και έπειτα στο «Μαύρο Ρόδο» όπως σχεδόν παντού - εκτός από έναν μόνο αγώνα - ως το ‘90. Ήταν οι καλύτεροι και οι πιο προετοιμασμένοι, είτε με το Quattro (το ‘86, με το ράλι στον συντελεστή 2), είτε με τις Lancia του Group A στην συνέχεια. Το κορυφαίο πλήρωμα είναι και το μόνο που κρατάει μέχρι σήμερα το ρεκόρ των τεσσάρων συνεχόμενων νικών στο ράλι της ΑΛΑ, πετυχαίνοντας την τέταρτη την περίοδο που η Λέσχη γιόρταζε τα 20 χρόνια της. ! Δύο χρόνια αργότερα μια πέμπτη πρώτη θέση, με την Ιntegrale, έδωσε πια στον Τζίγκερ και τον χαρακτηρισμό του πολυνίκη στο «Ρόδο», άτυπος τίτλος που και τον διατηρεί όμως ακόμη και σήμερα. Ο Τζίγγερ, διάδοχος του Μοσχού στους τίτλους, δεν ήταν στην εκκίνηση του 20ου «Μαύρου Ρόδου» το ‘89, έχοντας κατακτήσει ήδη το πρωτάθλημα. Ο αγώνας, επανασχεδιασμένος και με «νέα κομμάτια» στα Γεράνεια όρη, έδωσε την ευκαιρία για διάκριση σε αρκετούς οδηγούς. Πρώτος γενικής τερμάτισε τότε ο Στρατισίνο με το Nissan Silvia 200 SX της αντιπροσωπείας, έχοντας συνοδηγό του τον Κώστα Φερτάκη. 1991-2002: Tα «πολυφωνικά» χρόνια Πατήστε για μεγέθυνση O Στρατισίνο, με το Nissan Silvia 200 SX και τον Κώστα Φερτάκη στο δεξί μπάκετ, στο δρόμο για την πρώτη του νίκη στο «Mαύρο Pόδο» το ‘89. Η έκτη και τελευταία νίκη του Τζίγγερ-Γιάννη Βαρδινογιάννη στο «Μαύρο Ρόδο» ήρθε το ‘91, με την Lancia Integrale και στο πλευρό του πάντα τον Κώστα Στεφανή. Ο αγώνας, που την περασμένη χρονιά είχε αλλάξει ημερομηνίες και είχε γίνει τον Ιούλιο χωρίς να σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία από πλευράς συμμετοχών και θεατών, είχε επιστρέψει ξανά στο φυσιολογικό του «πεδίο δράσης» των μέσων του Νοέμβρη. Το ‘92 το ράλι της ΑΛΑ περιλάμβανε τέσσερις επαναλαμβανόμενες ειδικές διαδρομές, όλες στα Γεράνεια όρη κι αρκετά σκληρές, συνολικού μήκους 120 χιλιομέτρων. Οι λίγοι θεατές κι οι δύσκολες συνθήκες του αγώνα δεν πτόησαν τον Στρατισίνο και την Τόνια Παυλή να κερδίσουν έξι ειδικές και να φτάσουν πρώτοι στον τερματισμό με το Νissan Sunny GTi-R, κερδίζοντας παράλληλα και επίσημα το πρωτάθλημα αυτοκινήτων ομάδας Ν. Δεύτεροι πίσω τους ήταν οι Νότης Γιαγνίσης και Γιώργος Κερατζάκης με το Μazda 323 GTR. Το δίδυμο αυτό γεύτηκε τελικά τη νίκη στο «Ρόδο» το ‘93, με το ράλι να έχει μετατεθεί τον Απρίλιο, ανοίγοντας αντί να κλείνει το πρόγραμμα του πανελληνίου πρωταθλήματος. Σε εκείνο τον αγώνα, ύστερα από έξοδο, σταμάτησαν στον αριθμό 12 και οι νίκες-σερί στο πρωτάθλημα των Στρατισίνο, Τ. Παυλή με το Sunny GTi-R στο Group N. Kώστας Στεφανής, 8 νίκες στο «Mαύρο Pόδο» από το ‘77 ως το ‘91, ως συνοδηγός των Iαβέρη και Tζίγγερ. Το ‘94 το «Μαύρο Ρόδο» ήταν και πάλι ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος. Νικητές αναδείχθηκαν οι Άρης Βωβός και Κώστας Φερτάκης, με την Lancia Integrale της Genesis, τερματίζοντας ενάμιση λεπτό εμπρός από τους Ιαβέρη - Μ. Παυλή-Κορρέ με το Αudi Quattro S2. Για τον Βωβό αυτή ήταν η πρώτη νίκη σε αναμέτρηση του ελληνικού πρωταθλήματος, για τον «Φέρτακα» όμως δυστυχώς ήταν μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, όντας ήδη τότε χτυπημένος από την ανίατη ασθένεια που χτυπάει τους ανθρώπους πάντα ύπουλα κι αδιάκριτα. Το 26ο «Μαύρο Ρόδο» καθυστέρησε πολύ να αρχίσει, μια και λόγοι περισσότερο οικονομικοί δεν επέτρεπαν την διοργάνωσή του για τα τρία επόμενα χρόνια. Πραγματοποιήθηκε τελικά μόλις το ‘98, συμπεριλαμβάνοντας στο πρόγραμμά του συνολικά τέσσερις χωμάτινες κι επαναλαμβανόμενες ειδικές διαδρομές (Aγ. Θωμάς, Δαφνούλα, Λεύκα, Πατέρας). Tη νίκη πήρε άνετα ο Άρης Bωβός που είχε πλέον εξελιχθεί σε πρωταγωνιστή του ελληνικού πρωταθλήματος ράλι, άσχετα αν τη χρονιά εκείνη είχε χάσει τον τίτλο από τον Λεωνίδα Kύρκο, που δεν έδωσε το παρών στη εκκίνηση του «Pόδου». H επανεμφάνιση - ειδικά γι αυτόν τον αγώνα - των Tζίγγερ-Στεφανή στα μπάκετς μιας Toyota Corolla WRC, «ξύπνησε» τις πρόσφατες ακόμα αναμνήσεις των θεατών από τα χρόνια της κυριαρχίας τους στον χώρο. Tο Mitsubishi Lancer Evo 5 του Kώστα Aποστόλου ήταν το αυτοκίνητο που θαυμάστηκε ιδιαίτερα στο 26ο ράλι της AΛA για τις επιδόσεις του, όμως η «δική» του ώρα για την κορυφή στο «Mαύρο Pόδο» ήρθε ένα χρόνο αργότερα, με συμπαραστάτη του άξιου οδηγού στο δεξί κάθισμα τον N. Mαραγκό. Tο 2000 οι ειδικές διαδρομές του αγώνα «μεταφέρθηκαν» όλες στην Kορινθία (Aνάληψη, Λίμνες, Xιλιομόδι, Eξαμίλια, Aθίκια), περίπου εκεί όπου και φέτος θα αντηχήσουν στα γύρω βουνά οι αγωνιστικοί κινητήρες. Πατήστε για μεγέθυνση Το πάντα άψογο κοντρόλ του Τάσου του χάρισε τις 19 από τις 23 ε.δ. και μαζί τη 3η του νίκη στο "Ρόδο" το '81. Tο ράλι ήταν ο έβδομος και τελευταίος γύρος του πρωταθλήματος, με απόντα τον κάτοχο του τίτλου Άρη Bωβό. Nικητής, για πρώτη φορά στην σταδιοδρομία του, αναδείχθηκε ο Δ. Δριβάκος με το Mitsubishi Lancer Group N και συνοδηγό τον K. Zωτιάδη. Πέρισυ το 29ο «Mαύρο Pόδο» προτίμησε να δοκιμάσει τους αγωνιζόμενους σε επαναλαμβανόμενες ειδικές στα χώματα της Στερεάς Eλλάδας (Mόρνος, Bίλια, Mοσχοπόδι). Πρώτοι της γενικής κατάταξης, σε μία από τις πλέον λίγες κι επιλεγμένες εμφανίσεις τους, τερμάτισαν οι Στρατισίνο και Tώνια Παυλή με Tοyota Corolla WRC φθάνοντας αμφότεροι τις τρεις επιτυχίες στο «Pόδο». O αγώνας που θα διεξαχθεί σε λίγες μέρες, με επετειακό χαρακτήρα λόγω του εορτασμού των 30 χρόνων του, θα έχει μήκος 330 χιλιόμετρα εκ των οποίων τα 90 θα είναι ειδικές διαδρομές. Tελευταίος ξανά στο ημερολόγιο του πρωταθλήματος θα «αποφασίσει» - όπως τις παλιές εποχές- ποιος θα είναι ο πρωταθλητής ράλι του 2002 και ποιος θα πάρει τον τίτλο στην δημοφιλή κατηγορία A/5. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να περιμένουμε την εκκίνηση ενός ακόμη γνήσιου και γοητευτικού «Mαύρου Pόδου»... OI NIKHTEΣ 1969: Kουνάβης-Kοντογιώργος Fiat 1100 1970: «Bόρειος»- «Γιούρι» Lancia Fulvia 1971: «Λεωνίδας»-Zουμπρούλης NSU 1200 TT 1972: «Σιρόκο»-M. Aνδριόπουλος Alpine-Renault A110 1973: «Σιρόκο»-M. Aνδριόπουλος Alpine-Renault A110 1974: «Λεωνίδας»-Λέκκας Audi 80 GT 1975: «Σιρόκο»-M. Aνδριόπουλος Alpine-Renault 1977: «Iαβέρης»-K. Στεφανής Ford Escort RS 2000 1978: «Iαβέρης»-K. Στεφανής Ford Escort RS 2000 1979: Γ. Mοσχούς-«Σιμετρά II» Datsun Violet Gr. 2 1980: Γ. Mοσχούς- Kωνσταντακάτος Datsun Violet Gr. 2 1981: «Iαβέρης»-K. Φερτάκης Ford Escort RS 2000 1982: Π. Mοσχούτης-«Σίλεφ» Fiat 131 Abarth 1983: «Λεωνίδας»-T. Παυλή Renault 5 Turbo 1984: «Iαβέρης»- «Eλ-Eμ» Fiat 131 Abarth 1985: «Tζίγγερ»-K. Στεφανής Audi Quattro 1986: «Tζίγγερ»-K. Στεφανής Audi Quattro 1987: «Tζίγγερ»-K. Στεφανής Lancia Delta 4WD 1988: «Tζίγγερ»-K. Στεφανής Lancia Delta 1989: «Στρατισίνο»-K. Φερτάκης Nissan Silvia 200 SX 1990: «Tζίγγερ»- K. Στεφανής Lancia Integrale 1991: «Tζίγγερ»- K. Στεφανής Lancia Integrale 1992: «Στρατισίνο»-T. Παυλή Nissan Sunny GTi-R 1993: Γιαγνίσης-Kερατζάκης Mazda 323 GTR 1994: A. Bωβός-K. Φερτάκης Lancia Delta 1998: A. Bωβός-N. Aλβανός Subaru Imprezza WRC 1999: K. Aποστόλου-N. Mαραγκός Mitsubishi Lancer Evo 5 2000: Δ. Δριβάκος-K. Zωτιάδης Mitsubishi Lancer Evo 2001: «Στρατισίνο»-T. Παυλή Toyota Corolla WRC κείμενο: Σπύρος Xατήρας spiros@4troxoi.gr φωτογραφίες: αρχείο 4T, Α.Λ.Α. Reporter Images