"Τι καλό μας έφερε ο Αγιος Βασίλης - μήπως κανένα C2;"
Με τον "ντιρεττόρε σπορτίβο"...
Το τελευταίο ανταλλακτικό πριν περάσει τεχνικό έλεγχο το αμάξι.
Μίνως με Ιβανο (ο σεφ μας) πλάι στη σόμπα...
-"Σας μπίιιπ"
-"Το καταλαβα".
Δημήτρης - Αλεσάντρο μετά την πρώτη ειδική διαδρομή...
Ιδανικές συνθήκες για επίθεση...(σε δέντρο)
Μαθήματα σαμπάνιας: Αν σου τελειώσει η δικιά σου πίνεις του άλλου...
Ράλλυ Ιλ Τσιοκέτο 2007,
ο μεγάλος τελικός του R-TROPHY 2007, ένας αγώνας ιδιαίτερης μορφολογίας με 13 ειδικές διαδρομές, αλλά συνολικού μήκους μόλις 33 χιλιομέτρων. Συνολικό μήκος αγώνα περίπου 65 χλμ. Διάρκεια, τρεις μέρες. Από τα συστατικά του ήδη ήταν ο αγώνας προκλητικός και περίεργος. Συν των παραπάνω, μπορούσες τη δεύτερη και την τρίτη μέρα να πετάξεις το χειρότερο σου χρόνο από τη κάθε μία διαφορετική ειδική! Περίπλοκα πράγματα και ευτυχώς που τα αποτελέσματα, όπως διαπιστώσαμε, δίνονταν άμεσα, αλλιώς θα χρειαζόμασταν καλό κομπιουτεράκι, για να ξέρουμε την θέση μας κάθε φορά. Η ημερομηνία του αγώνα (14-16 Δεκεμβρίου) τον χαρακτηρίζει αυτόματα γιορτινό και έτσι ακριβώς ήταν όλο το τριήμερο, ανεξαρτήτου του γεγονότος ότι ορισμένοι τρελοί άφηναν για χάρη κάποιων δεκάτων του δευτερολέπτου διάφορα σημάδια στις ειδικές στο πέρασμα τους. Δύο ειδών ειδικότητες χρειαζόμασταν για επαναφορά στο τέλος του αγώνα, φανοποιούς / βαφείς και ψυχολόγους.... Βλέπετε οι συμμετέχοντες στο τροφέο αυτή τη φορά ήταν οι δύο ταχύτεροι σε κάθε μία από τις ζώνες της Ιταλίας που διεξάγονταν καθ’ όλη τη χρονιά καθώς και ο ταχύτερος νέος κάτω από 23. Αναμενόμενο ήταν η μάχη να είναι μεγάλη, αλλά ούτε και εμείς περιμέναμε τόσο από την αρχή ως το τέλος.... Καταρχήν να αναφέρουμε τον τόπο διεξαγωγής του αγώνα. Επρόκειτο για ένα αθλητικό πάρκο, το «Il Ciocco», στην περιοχή της Λούκα, στην επαρχία της Τοσκάνης, όπου είχε διεξαχθεί και ο δεύτερος αγώνας του τροφέο και είχαμε την έξοδο....
Όλως τυχαίως το αυτοκίνητο που οδηγήσαμε κατόπιν επιτόπιας κλήρωσης / επιλογής ήταν το... ίδιο που είχαμε στην ίδια περιοχή την έξοδο! Oλίγον ειρωνικό.... Φυσικά οι ειδικές δεν είχαν καμία σχέση με τις ειδικές που είχαμε τρέξει σε εκείνο το ράλλυ. Όπως είπαμε όλες οι ειδικές γινόντουσαν στους ιδιωτικούς δρόμους του πανέμορφου πάρκου. Συνέδεαν, για παράδειγμα, το γήπεδο ποδοσφαίρου-στάδιο με το κολέγιο, ή το ξενοδοχείο με το ελικοδρόμιο και άλλες τέτοιες εσωτερικές διαδρομές. Όλες ήταν πολύ στενές με εξαιρέσεις, με σφιχτά-αργά κομμάτια, πολλές φουρκέτες. Γενικά παντού παραμόνευε μία πιθανή ζημιά, ενώ κάποιες φυσικές ανωμαλίες του εδάφους δυσκόλευαν τα πράγματα. Παρόλα αυτά ακόμα και εδώ οι κλασσικές Ιταλικές μπούκες δεν έλειπαν (κάτι σαν το σπαγγέτι, ένα πράγμα)! Ένα άλλο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου αγώνα είναι ότι στις ειδικές ξεκινούσαμε είτε με κρύα λάστιχα είτε με ....παγωμένα λάστιχα. Ξεκίναγε ειδική ακόμα και αμέσως μετά το σέρβις πάρκ (0 μέτρα!!), όλα αυτά με εξωτερική θερμοκρασία από 0-3 βαθμούς!! Στα του αγώνος με δεδομένους τους πολύ κοντινούς χρόνους εντός ειδικών, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τον ρυθμό. Αυτό που χαρακτηριστικά μπορώ να πω είναι ότι στον χειρότερο - αργότερο μου ρυθμό (όχι χρόνο) γράψαμε τον τρίτο χρόνο στο τροφέο. Σε όλες τις υπόλοιπες ειδικές οι χρόνοι καλοί ή κακοί είχαν να κάνουν περισσότερο με υπερβολές, υπερβάσεις και λάθη από την μεγάλη προσπάθεια από τα εκάστοτε πληρώματα. Σκεφτείτε ότι ο τέταρτος της παρέας Κοράντο Πιντσάνο με τον Μάρκο Ζέννια παραπλεύρως, έχανε λιγότερο από 0,5''/χλμ ,ενώ υπήρχε και ο Μπετινσόλι με τον Πόρτα πιο πίσω που κέρδισε και ειδική, πέρα από τους τρεις πρώτους ,τους Φλάβιο Μπρέγκα- Μορένο Τόνι, Μαρίνο Τζέσσα-Αλεσάντρο Ραζίς και εμάς που βρεθήκαμε στο τέλος να μας χωρίζουν 7 δέκατα του δευτερολέπτου, λίγος χρόνος, λιγότερος από μία μέση αλλαγή ταχύτητας ή ό,τι άλλο θέλετε να σκεφτείτε.... Επειδή όμως θα θέλετε να το ζήσετε από λίγο πιο κοντά ας μεταφέρω το κλίμα ειδική προς ειδική.
Ξεκινώντας από την Παρασκευή, αναφέροντας ότι ακόμα και εδώ στο τελικό πως το κλίμα όλου του τροφέο παρέμενε σε εξαιρετικά επίπεδα ,παρόλο που εδώ γνωρίζαμε μόνο το 1/3 των "αντιπάλων". Φυσικά και αναμενόμενα, τα συναισθήματα ήταν λίγο πιο βαριά ως προς το γεγονός ότι κανείς δεν ήρθε για να παίξει, αλλά για να κερδίσει και αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κρυφτεί....Battaglia!!! Οδεύουμε όμως για την πρώτη ειδική μήκους περίπου 6 χλμ ,Παρασκευή περίπου 10 η ώρα το βράδυ, εκκίνηση μάλιστα με αντίστροφη φορά, πρώτο ξεκινάει το μεγαλύτερο νούμερο για να καταλήξουμε στο νούμερο 1. Ένα κομμάτι 200 μέτρων, μετά μία διαδρομή 2,2χλμ που επαναλαμβάνεται 2,5 φορές και αλλαγή πορείας για άλλα 400 μέτρα ως το flying. Ξέραμε ότι τη νύχτα στενεύουν τα πράγματα, αλλά πόσο να στενέψεις διαδρομές που δύσκολα χωράνε τα αυτοκίνητα να στρίψουν; Ε, το διαπιστώσαμε. Ξεκινώντας υποχρεωτικά με κάποια ρίσκα, όχι όμως πολλά, καταλήξαμε να βγάλουμε την ειδική όντας τρίτοι στο τροφέο, περίπου 3'' πίσω από τον πρώτο και 2-3 δέκατα πίσω από τον δεύτερο. Άλλο 1,5'' πίσω μας ήταν ο τέταρτος... Αρχίσαμε... Πάμε δεύτερο σκέλος Σάββατο, με 1 βαθμό Κελσίου και παγωμένα λάστιχα να ξεκινάει η ειδική αμέσως μετά το σέρβις πάρκ. Λάστιχα είχαμε, κούτσουρα, μάρμαρο ,δεν φαντάζομαι να έκανε διαφορά... Υποχρεωτικά για άλλη μια φορά σε ρυθμό 110-120% και τα γλιστρήματα παρά τα μερικά εκατοστά από την άκρη του δρόμου είναι γεγονός. Σκέψεις όπως «να το ακουμπήσω το τοιχάκι, όχι ακόμα....» προέκυψαν. Δεύτερος χρόνος στο τροφέο σε αυτήν την ειδική. Πάμε στην επόμενη, ξανά κάνουμε δεύτερο χρόνο με διαφορετικό πρώτο κάθε φορά. Επανάληψη των ειδικών(δις) με αρκετά καρδιοχτυπήματα, 1-2 ταξίδια στους δύο τροχούς και στο τέλος της ημέρας βρισκόμαστε στην πρώτη θέση του τροφέο με διαφορές που έχριζαν ήδη ψυχολόγου. Τρίτη μέρα, Κυριακή και χιονίζει, αυτό μας έλειπε.... Τι κάνουμε τώρα; Κρατάει, γλιστράει; Να φύγουμε σιγά-σιγά; Μήπως να τηρήσουμε αυτό που είχαμε συμφωνήσει οι οδηγοί πριν τον αγώνα, δηλαδή την τρίτη μέρα να οδηγήσουν οι συνοδηγοί; (μπας και επανέλθουν στις σωστές λειτουργίες τα συστήματα καρδιάς και εγκεφάλου των οδηγών;;;)!
Τα κεφάλια μέσα όμως και ο Θεός βοηθός. Στην πρώτη ειδική από την τριάδα των πρώτων εμάς - εμένα προβλημάτισε πιο πολύ από όλους αυτές οι συνθήκες, αφού δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορεί να κράταγε, και όμως... Απογοήτευση από μέρους μου, για τον χειρότερο μου χρόνο - επίδοση του τριημέρου, πάμε στην δεύτερη ειδική και αρκετά καλύτερα, αλλά όχι όσο έπρεπε για να συνέλθω από την προηγούμενη ειδική. Πάμε για επανάληψη των ειδικών, όντας πλέον 8 χλμ. πριν το τέλος του τελικού. Οι σκέψεις που έκανα πλέον ήταν δύο 1. εφόσον το έκανε ο άλλος θα το κάνω και εγώ (δηλαδή χιόνι – «ξεχιόνι» περνάνε) και 2 αν χρειαστεί θα το στείλουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς σε καταστάσεις μέγιστης κόντρας και σε ρυθμούς σε συνδυασμό με τις συνθήκες υψηλούς, οι παραπάνω σκέψεις ήταν μοναδικές για να με βάλουν στο παιχνίδι ή θα τα παράταγα.....απλό ήταν. Επανάληψη λοιπόν της χειρότερης μου ειδικής και κατέβασμα 10 δλ. σε 2 και κάτι χλμ.! Ένα διαλυμένο λάστιχο, μία μπανταρισμένη πλευρά, ένας καθρέφτης λιγότερος, αλλά άξιζε!! Φυσικά κάναμε δεύτερο χρόνο στο τροφέο αφού ο Μπρέγκα ήταν ακόμα 1,5'' πιο γρήγορος από εμάς. Επόμενη ειδική νορμάλ γρήγορα και βρισκόμαστε πλέον πάλι στην πρώτη θέση, με τον Φλάβιο και τον Μαρίνο σε απόσταση αναπνοής. Στο σέρβις παρκ με άλλες δύο ειδικές να απομένουν ήμαστε όλοι «μην του μιλάτε του παιδιού». Μόνο οι του R1competizioni ήταν φανερά χαρούμενοι που έβλεπαν να εξελίσσεται σε τέτοια λυσσαλέα μάχη ο τελικός (και όλοι εμείς ήμαστε εδώ που τα λέμε, απλά εκείνα τα συγκεκριμένα λεπτά θα θέλαμε να γνωρίζαμε ήδη το τέλος τους έργου... λογικό, ε);
Προτελευταία ειδική και λογικά τα ιν-καρ και των τριών σε αυτή την ειδική, γνωρίζοντας πως κινηθήκαμε εμείς, θα πρέπει να είναι πολύ όμορφα! Πρώτος χρόνος από εμάς και κολλητά στα δέκατα οι δύο διώκτες μας. Πάμε για την τελευταία ειδική. Δυστυχώς η ειδική διακόπτεται λόγω μίας εξόδου και μετά από 20 λεπτά που ξεκίνησε θα μπαίναμε όλοι με κρύα λάστιχα. Όχι ότι καλύτερο για τελευταία ειδική με 3 οδηγούς να διεκδικούν τη νίκη... Να είσαστε σίγουροι ότι και οι τρεις μπήκαμε για να κερδίσουμε, όμως σαν σκέψη αυτό που μπορώ να πω είναι με δεδομένο τα κρύα λάστιχα, ότι το αυτοκίνητο του Μπρέγκα πρέπει να έκανε την ειδική λες και κάποιο αόρατο χέρι, κρατώντας το από επάνω, το πρόσταζε να κινηθεί χωρίς λάθη. Τόσο τέλειος ήταν ο χρόνος του που μας ανάγκασε να υποχωρήσουμε και να αρκεστούμε στην δεύτερη θέση με τον Μαρίνο 5 εκατοστά του δευτερολέπτου πίσω μας, ύστερα από τριήμερη μάχη. Φυσικά τα συναισθήματα ήταν τρομερά και η ανακούφιση που τελείωσε έτσι όμορφα η φοβερή αυτή μάχη(αφού κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε βγει και οι τρεις μας από καμία 30αριάνν φορές ο καθένας) μεγάλη!
Ναι γλυκόπικρη η γεύση του να χάνεις για τόσο λίγο και συνάμα να έρχεσαι δεύτερος σε τροφέο στην Ιταλία, αλλά ήταν τελικά τόσα τα θετικά που εισπράξαμε καθ ’όλη τη χρονιά που το χαμόγελο και οι θετικές σκέψεις δεν θα σβηστούν καθόλου εύκολα! Τα πανηγύρια και τα τραπεζώματα πριν και μετά τον αγώνα από τους Ιταλούς φίλους στην Τοσκάνη, έρχονται να προστεθούν στα δικά σας μηνύματα και τηλεφωνήματα, ώστε να ξέρουμε ότι κάποιες προσπάθειες εντός ειδικών άξιζαν και με το παραπάνω! Ευχαριστούμε όλους σας γιά την υποστήριξη καθ’ όλη τη χρονιά! Ευχαριστώ προσωπικά τον Μίνωα, τον Μάνο και την Φωτεινή για την πολύτιμη βοήθεια που μου προσέφεραν, το προσωπικό της ΕΛΠΑ-ΕΘΕΑ για την συμπαράσταση και την υποστήριξη, τους συναθλητές μου για την φοβερή κόντρα αλλά και την παρέα, ομοίως για το τελευταίο συν την άρτια οργάνωση και αυτοκίνητα που μας προσέφεραν τους ανθρώπους της ομάδας R1competizioni,τέλος ευχαριστώ όλους τους φίλους που μας στάθηκαν με τον τρόπο τους. Ευχαριστώ Στράτη μέσα από τον χώρο σου!
