O Ευριπίδης Γεράρδης, μέλος του Forum των 4Τ, παρακολούθησε-έζησε το 52ο Ράλλυ Ακρόπολις με έναν τρόπο τελείως διαφορετικό από το συνηθισμένο. Μέλος του Meteo Crew της Peugeot, μας μεταφέρει τις εντυπώσεις και ουσιαστικά την εμπειρία του από τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας τις ημέρες του αγώνα.
«Καλοκαιράκι. Καιρός για μπάνιο λέει η οικογένεια. Καιρός για Ακρόπολις λέει ο μπαμπάς. Άλλο ένα. Αλήθεια πόσα έχω παρακολουθήσει; Πολλά, δε θυμάμαι. Σίγουρα όμως κανένα δεν ήταν σαν το φετινό, το 52ο που μου επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Βρέθηκα στην ομάδα της Marlboro Peugeot Total Team, ως ένα από τα 3 πληρώματα ελέγχου καιρού στις ειδικές, αλλά και ενημέρωσης της ομάδας για τις διαφορές των ενδιάμεσων χρόνων μεταξύ των εργοστασιακών συμμετοχών. Meteo Crew Peugeot λοιπόν, και αρχικά ακουγόταν αγγαρεία. Η πρόκληση όμως να δω και μια διαφορετική πλευρά του αγώνα, μέσα σε μια εργοστασιακή ομάδα μάλιστα, ήταν μεγάλη.
Πέμπτη, και μετά από τις τελευταίες συνεννοήσεις με τον αγωνιστικό διευθυντή της Peugeot, ονόματι Nicola Gullino, φεύγω το απόγευμα για Λαμία. Πρόλαβα τουλάχιστον να δω τα μισά πληρώματα στο ΟΑΚΑ. Κάποια μικροπροβλήματα και καθυστερήσεις και έχω 1-2 ώρες καπέλο. Τα άλλα δύο παιδιά, ο Σπύρος και ο Πάνος είναι ήδη εκεί, ενημερώνονται και παραλαμβάνουν τον εξοπλισμό. Ο Σπύρος φροντίζει να με ενημερώσει όταν φτάνω στο ξενοδοχείο (που ήταν ολόκληρο κλεισμένο από την ομάδα της Peugeot), και αν κρίνω από τα τσιπουράκια που έχει πιει, είναι πολύ ενθουσιασμένος από το όλο σκηνικό.
Το πρωί θα περάσει να σε πάρει ένας Ιταλός, μου λέει. Έχει τον εξοπλισμό σου και θα πάτε μαζί. Το όνομα αυτού Luca Rosseti. Εργοστασιακός οδηγός στην Peugeot Italy, με πολλές συμμετοχές σε αγώνες του παγκοσμίου. Ενδιαφέρον. Ένα μπουκάλι νερό για αύριο και γρήγορα για ύπνο.
Εγερτήριο το πρωί της Παρασκευής και στις έξι και κάτι έρχεται ο Luca. Τακτοποιούμε τα πράγματα στο Freelander και δρόμο. Ο εξοπλισμός περιλαμβάνει ένα βαλιτσάκι με όργανα μέτρησης και άλλα βοηθητικά, VHF φορητό και αυτοκινήτου, δορυφορικό τηλέφωνο γιατί τα κινητά έχουν προβληματάκια στα βουνά και τα λαγκάδια, πάσο για την πρόσβασή μας στις ειδικές και το S.P. και αυτοκόλλητο για το αυτοκίνητο. Α, ναι, και χρονόμετρο για split times. Αυτοί το έχουν πάρει σοβαρά, σκέφτομαι, και ξεκινάμε για το πρώτο σημείο μετρήσεων, τις λίμνες στο Ελευθεροχώρι. Θέλουν να ξέρουν πριν φύγει το αυτοκίνητο από το Σέρβις τι γίνεται εκεί πάνω, και ένας από τους λόγους είναι η επιλογή των ελαστικών. Πολύς κόσμος ανεβαίνει από τη γνωστή κοπάνα, και γινόμαστε ολίγον αντικοινωνικοί καθώς προσπερνάμε όπου βρούμε για να είμαστε στην ώρα μας. "METEO 1 in position", και δίνω τις πρώτες μετρήσεις στην ομάδα. Εκεί αρχίζω να το παίρνω πιο σοβαρά, καθώς ο Nik ρωτάει διάφορα σχετικά με τις συνθήκες.
Έτοιμοι λοιπόν και πάμε πάλι πίσω, μιας και το δεύτερο σημείο είναι η διασταύρωση της ειδικής με το δρόμο προς Δρυμαία. Ανησυχεί ο Ιταλός που δεν πολυκοιτάζω το χάρτη, αλλά του εξηγώ πως τα μέρη εδώ τριγύρω τα έχω φάει με το κουτάλι.
Φτάνουμε και στο δεύτερο σημείο στην ώρα μας, δίνω τα στοιχεία και ψάχνουμε μέρος που δεν θα έχει πολλή σκόνη, μιας και πρέπει να μετρήσουμε και χρόνους.
Η ώρα πλησιάζει, κοιτάζω το ρολόι κάθε λίγο και νοιώθω την παράξενη εκείνη ανατριχίλα που προηγείται της πρώτης διέλευσης. Ξεκίνησε, είναι μέσα. Σε λίγο θα περάσει από μπροστά μας. Το νου σου στο χρονόμετρο. “Loeb is zero, timing started”. Λίγο άγχος, καθώς δε θα ήθελα να γίνει κάποιο λάθος, αλλά ευτυχώς όλα πηγαίνουν μια χαρά. Μένουμε εκεί και για το δεύτερο πέρασμα, και ο Nik μας ενημερώνει πως τελειώσαμε για σήμερα, μπορούμε να μείνουμε ως θεατές, ή να γυρίσουμε πίσω. Βλέπουμε λίγο ακόμα και φεύγουμε για το S.P. Συνάντηση με την ομάδα και όλοι είναι ευδιάθετοι, καθώς ο Markus ήταν μπροστά, και μόνο στην τελευταία ειδική του βάρεσε καμπανάκι ο κύριος Sebastien. Καλά πάμε.
Ανακεφαλαίωση με τον Nik, και ψάχνουμε να δούμε τι θα γίνει την επόμενη μέρα, μιας και ο Luca θα πάρει το αυτοκίνητο και θα φύγει για Αθήνα και Ιταλία.
Πρόβλημα. Δεν υπάρχει άλλο αυτοκίνητο διαθέσιμο.
"No problem" λέει ο αρχηγός. "Θα σε πάει το ελικόπτερο της ομάδας" Τι; Ελικόπτερο; Ε ρε γλέντια! Το πράγμα έγινε ήδη πολύ ενδιαφέρον. Συνεννοήσεις για την επόμενη μέρα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για φαγητό και ύπνο. Ποιόν ύπνο. Ανάθεμα κι αν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα.
Σάββατο πρωί, ραντεβού με τον πιλότο και φτάνουμε στο ελικοδρόμιο. Φορτώνουμε τον εξοπλισμό και ενημέρωση για κάποια βασικά περί πτήσης και ασφάλειας. Πρωτάρης βλέπεις. Βγάζω την φωτογραφική μηχανή για μερικές φωτό από αέρος. Έτοιμοι. Απογειωνόμαστε. Προορισμός η Παύλιανη. Μία μέτρηση στην εκκίνηση, και μια στα Πυρά Ηρακλέους. Η πτήση πάνω από τις ειδικές, με μικρή ταχύτητα και χαμηλά, είναι καταπληκτική. ΟΚ, να η εκκίνηση. Προσγείωση και αναμονή να μετρήσω αέρα και έδαφος. Ενημέρωση της ομάδας και φύγαμε. Κατεβαίνουμε κοντά στην κοπάνα, παίρνω τα πράγματά μου και το ελικόπτερο φεύγει. "Θα σε ενημερώσω τι ώρα θα σε πάρω" μου λέει ο πιλότος. Το ηλίθιο χαμόγελο που έχω από το πρωί δε λέει να φύγει. Στη συνέχεια τα γνωστά. Μετρήσεις και χρονομετρήσεις, ενημέρωση (ο καιρός έκανε τα δικά του κάποια στιγμή και ανησυχήσαμε), και τέλος το πρώτο πέρασμα. Το δεύτερο σκέλος θα αργήσει, αλλά έχω παρέα στο βουνό το φιλόξενο και πρόθυμο να βοηθήσει ζευγάρι που καθόταν δίπλα μου. Στο καπελάκι τους το σήμα των 4 Τροχών. Κύριε Καββαθά, μείνε ήσυχος. Οι φανατικοί αναγνώστες σου είναι όπως ακριβώς τους φαντάζεσαι. Ευχαριστώ για όλα παιδιά…
Η ώρα πέρασε γρήγορα και στο δεύτερο πέρασμα ώρα πάλι για δουλειά. Όλα πάνε καλά, αλλά ο Markus έχει πρόβλημα και μένει πίσω. Κρίμα. Δεν τον θέλει ο αγώνας, πάει και τελείωσε.
Κατά τις 3:30 με ενημερώνουν πως το ελικόπτερο έρχεται να με πάρει. Νοιώθω κάπως. Δεν έχει περπάτημα; Δεν έχει μποτιλιάρισμα; Σε 10 λεπτά είμαστε στο Σέρβις Πάρκ. Η ομάδα δεν είναι όπως χθες. Τα πρόσωπα είναι αγέλαστα, περπατούν πιο νευρικά, αλλά γενικώς ψυχραιμία. Και ο Μάρτιν δεν τα πάει καλά. Παλεύει για μια θέση στην οκτάδα.
Περιμένουμε με αγωνία να φτάσει ο Φινλανδός με το πληγωμένο θηρίο του. Αμίλητος μπαίνει μέσα για φαγητό και ξεκούραση. Οι μηχανικοί αλλάζουν κιβώτιο, ημιαξόνια, αναρτήσεις και ότι άλλο προβλέπεται, και όλα είναι έτοιμα για την τελευταία μέρα του αγώνα. Φεύγουμε για το ξενοδοχείο αφού βέβαια κάνουμε μια απαραίτητη στάση για ανεφοδιασμό οχημάτων και… προσωπικού. Το βράδυ στο ξενοδοχείο οι Γάλλοι έχουν όρεξη για Syrtaki. Εμείς έχουμε όρεξη για ύπνο. Και στις δύο περιπτώσεις φταίει μάλλον το τσίπουρο που κερνούσε ο ξενοδόχος.
Κυριακή ξημερώματα λοιπόν και εγώ έχω μόνο μετρήσεις στις εκκινήσεις των δύο πρώτων ειδικών. Τα παιδιά θα πάνε μέσα για χρονομέτρηση. Πριν φύγουν τα αγωνιστικά από τη Λαμία, είμαι πίσω. "Περίμενε εδώ, θα σε στείλω όπου χρειαστεί με το ελικόπτερο στο δεύτερο σκέλος" λέει ο Nik, και εγώ περνάω την ώρα μου παρατηρώντας τα κόκκινα μερμήγκια που ασταμάτητα κινούνται, περιμένοντας τα αγωνιστικά για σέρβις, αλλά και πακετάροντας πράγματα με ένδειξη "Argentina".
"Αν θέλεις μπορείς να παρακολουθήσεις τον αγώνα μαζί μας, μέσα στο δωμάτιο που έρχονται όλες οι πληροφορίες από τις ειδικές", μου λέει ο Nik. Το συζητάς; Έρχομαι.
Αμέτρητοι υπολογιστές και οθόνες πληροφορούσαν την ομάδα για κάθε λεπτομέρεια που αφορούσε τα αυτοκίνητα. Ασύρματοι και GPS είχαν πάρει φωτιά. Τι κι αν τα αγωνιστικά πάλευαν με τις πέτρες και τη σκόνη των Ελληνικών βουνών. Τα πάντα εκεί μέσα θύμιζαν έλεγχο διαστημοπλοίων. "Από εδώ στέλνω γραπτό μήνυμα στο συνοδηγό, το βλέπει στην οθόνη μπροστά του" μου λέει ο αρχηγός πληκτρολογώντας κάτι σχετικό με ενδιάμεσους χρόνους. Δεν πιστεύω πως όλα αυτά τα ζω από τόσο κοντά, από μέσα.
Τελειώνει το πρώτο σκέλος, σέρβις στα αυτοκίνητα, έρχονται ο Σπύρος με τον Πάνο. "Θα πάτε για split times στις δύο τελευταίες ειδικές με το ελικόπτερο. Αποφασίστε μόνοι σας ποιος δε θα πάει", λέει ο αρχηγός και βέβαια αποφασίζω να μείνω πίσω, για να ζήσουν και οι υπόλοιποι την εμπειρία της πτήσης με το ελικόπτερο.
Σοφή απόφαση καθώς ήταν η ώρα του φαγητού για την ομάδα. Ο Γάλλος σεφ είχε ετοιμάσει νοστιμιές που δεν βρίσκεις ούτε στα καλύτερα εστιατόρια. "Πάμε για φαγητό" μου λέει ο αρχηγός και δεν υπήρχε βεβαίως λόγος να μην τον ακολουθήσω. Δε θα μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες περί του γεύματος, αλλά τέλος πάντων φάγαμε, ήπιαμε, πήραμε το επιδόρπιό μας, απολαύσαμε τη φρουτοσαλάτα μας, δροσιστήκαμε με το παγωτό μας, και ξαναγυρίσαμε στους υπολογιστές για τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα.
Τουλάχιστον τερμάτισαν και τα δύο αυτοκίνητα μέσα στην βαθμολογούμενη οκτάδα. Στο ολότελα… Κακό Σαββατοκύριακο το χαρακτήρισε ο Nik. Μάλλον έτσι ήταν. Έχεις και εκείνον τον μικροκαμωμένο Γάλλο που έχει βαλθεί να σπάσει όλα τα ρεκόρ με τη Citroen του. Άπαιχτος.
Επιστροφή για τα αγωνιστικά, αγκαλιές και χειραψίες με την ομάδα οι οδηγοί, συγχαρητήρια από τον αρχηγό και τους διευθυντές, αν και θα περίμεναν κάτι καλύτερο.
Οι Εσθονοί απέναντι έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο, ο Martin έχει πάει κοντά τους, και εγώ ξαφνικά διαπιστώνω πως ο χώρος τριγύρω σιγά – σιγά αδειάζει. Οι σάκοι που γράφουν Argentina είναι πλέον περισσότεροι, και οι φροντιστές φορτώνουν τα φορτηγά. Αυτό ήταν. Η παράστασή μας έλαβε τέλος. Οι τελευταίες θερμές πραγματικά χειραψίες με τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε και πολλά ευχαριστώ από μέρους τους. Ήμασταν λέει άψογοι. Ελπίζω. Πολλά ευχαριστώ και από μέρους μας, όχι μόνο στους Γάλλους, αλλά και στους ανθρώπους που μας βοήθησαν να ζήσουμε τη μαγεία του WRC από τόσο κοντά. Σε αυτούς που μας θεώρησαν αρκετά αξιόπιστους ώστε να βοηθήσουμε μια ομάδα όπως η Peugeot Sport. Ξέρουν ποιοι είναι και πραγματικά τους ευχαριστώ.
Φεύγω για Αθήνα. Πόσα πράγματα γυρίζουν στο μυαλό μου. Πόσο διαφορετικός ήταν για μένα ο αγώνας φέτος. Ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει… Ωραίος καιρός και σήμερα».
